Πώς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, όταν ο γείτονας, ο φίλος μας πονά και λυγίζει, απ τις κακοτοπιές της άδικης πολλές φορές ζωης?
‘Άδικης ή δίκαης?
Όταν βλέπουμε άτομο στο δρόμο και δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία , να δούμε , να σκεφτούμε, ακόμα και να αναλογισιτούμε αν κι εμείς ίσως κάπου φταίξαμε στην αλυσίδα της ζωής.
Αν όντως κι εμείς, γρανάζια στις μηχανές της κοινωνικότητας, της ζωής μας, αποτελέσαμε εμείς τροχοπέδη , στα όνειρα και τα σχέδια κάποιου , χωρίς να δούμε και να εμβαθύνουμε στις ψυχές εκείνες τις ταλαιπωρημένες και κατατρεγμένες, απ τις ατασθαλλίες ίσως και απ τις μη ευννοικές ρυθμίσεις και καταλήξεις της ζωής.
Θέλουμε να μας αποκαλούν ανθρώπους, όταν συχνά βλέπουμε στο δρόμο, ανάπηρο , που να χρειάζεται τη βοήθειά μας και κάνουμε πως περνά απαρατήρητος ,αγνοώντας τον?
Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ίσως θα μας χαλάσει ,τη ροή της κίνησής μας ή ακόμα και του προγραμματισμού , εκείνης της μέρας μας ..ενώ μπορούσαμε εύκολα και ακίνδυνα ,να αποτελέσουμε σανίδια σωτηρίας , για το απλούστατο, ένα πέρασμα ,στο αντίκρυ πεζοδρόμιο .
Άνθρωπος είναι εκείνος, που δε διαχωρίζει τα παιδιά, σε φυλετικά κριτήρια κι επιλογές, καθώς και δεν τα ξεχωρίζει ανάλογα τις γκετοποιήσεις που χουν υποστεί και τους απομονωτικούς εκείνους ρυθμούς και μη εξελίσσιμους παράγοντες , ως προς τη δική τους καλυτέρευση και περιθωριοποίηση .
Έτσι δεν είμαστε άνθρωποι, παρά υπάνθρωποι, που λογαριάζουμε μόνο τον εαυτό μας και κανέναν άλλον.
The post Μας αποκαλούν ανθρώπους, πως? appeared first on Kliktv.gr.