‘Η Κουκούλα’ – κριτική

Σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, οι πολίτες μιας χώρας – υπακούοντας στις εντολές της Κυβέρνησης – λειτουργούν ως δήμιοι. Συμμετέχουν στις ‘Συγκεντρώσεις Άμυνας’ και ενεργοποιούν ο καθένας τους ένα σφυρί που συντρίβει το κεφάλι του Εχθρού, εδώ είναι οι μετανάστες. Φυσικά, όπως κάθε δήμιος, χρειάζονται Κουκούλες.

Σε ένα πρατήριο όπου μπορεί κανείς να βρει κουκούλες κάθε χρώματος, εμφανίζονται διάφορες ‘πελάτισσες’ που συνομιλούν με τον υπάλληλο. Η κάθε μια έχει τον δικό της χαρακτήρα, το δικό της στυλ, την δική της δικαιολογία. Αυτή είναι με λίγα λόγια η υπόθεση. Μέρος της δηλαδή, δεν κάνω spoiler..

Κάθε έργο του Θανάση Τριαρίδη λειτουργεί ως εφαλτήριο σκέψεων και ταυτόχρονα δημιουργεί συναισθήματα. Ο λόγος του είναι άμεσος, σημερινός, έως και σκληρός. Οι ήρωες του είναι τέλειοι καθρέφτες των πραγμάτων που θέλει να εκφράσει, να παρουσιάσει. Το ίδιο συμβαίνει και με την ‘Κουκούλα’.

Η σκηνοθεσία της Αθηνάς Παππά επικεντρώνεται στους ηθοποιούς της, χωρίς ωστόσο να παραμελεί ‘λεπτομέρειες’ που δίνουν ακόμη μεγαλύτερο βάθος στην παράσταση. Βρήκα την ιδέα της ζωντανής μουσικής εξαιρετική, καθώς, εκτός από την ‘ανάσα’ που παίρνει ο θεατής, μπορεί να συγκρίνει την διαφορά μεταξύ αυτών που συμβαίνουν στην σκηνή-κοινωνία με αυτά που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να συμβαίνουν στη ζωή.

Εξαιρετική η Σταυρούλα Ροΐδου στους πολλαπλούς ρόλους της. Κάθε φορά είναι μια άλλη γυναίκα και κάθε φορά κερδίζει το προσωπικό της στοίχημα. Το ίδιο εξαιρετικός είναι και ο   Νικόλας Παπαδάκης, ως ο προμηθευτής της Κουκούλας. Η φαινομενική του ‘αδιαφορία’ διαθέτει κρυμμένα όλα τα μηνύματα του έργου.

Όσο για τον Γιάννη Μεταξά, το ‘ζωντανό σκηνικό’, τόσο τα τραγούδια του, όσο και η παρουσία του, έδωσαν κάτι παραπάνω στην παράσταση. Οφείλω τέλος να αναφέρω τα ευφάνταστα και κομψά κοστούμια της Αθηνάς Παππά και για τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Βαγγέλη Ρασιά.

‘Η Κουκούλα’ θα σας κάνει να καταλάβετε πολλά πράγματα. Πολλά όμως. Να πάτε.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.