Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς

Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς: Κάθε φορά που ο ορθόδοξος χριστιανός πιάνει στα χέρια του «χαρτί και καλαμάρι» για να γράψει, και πολύ περισσότερο να υμνήσει χορταστικά την Υπερύμνητο Θεοτόκο, ιδιαίτερα μάλιστα την ημέρα της πανένδοξης Κοίμησής της, το πρώτο και κύριο έργο του να «λύσει τον ιμάντα» των εμπαθών και ακαθάρτων λογισμών, υψώνοντας συγχρόνως «νούν ψυχήν και καρδίαν» στο υπερ σεραφειμικής καθαρότητας Πρόσωπό της.

Και έτσι είναι πρεπούμενο να προχωρήσει. Γιατί ο τόπος είναι πανίερος, και ο τρόπος απαιτεί σεβασμό, και ιεροπρέπεια αλλά και επειδή εδώ επιστρατεύονται και προτρέπονται στοχασμοί και έννοιες που ταπεινά εναποτίθενται στη ζωηφόρο κλίνη της ως ελάχιστο δείγμα αγάπης και «λατρείας» στο ωραιότερο αλλά και αγιότερο ανθρώπινο Πρόσωπο της προσωπικής ζωής αλλά και της ιστορίας μας.

Η Χάρη της είναι που απλώνεται αυτές τις μοναδικές ημέρες του Αυγούστου και σε κάθε γωνιά του χριστιανικού κόσμου και τον κάνει να φαίνεται φωτεινότερος ανθρωπινότερος. Αυτή η Πανύμνητη Θεοτόκος μας καθοδηγεί στο μονοπάτι της ελπίδας και γίνεται το στήριγμα για το διάβα μας στις κακοτοπιές της αμαρτωλής ζωής μας.

Η γλυκύτητα της Χάρης της ευωδιάζει απ’ άκρη σ’ άκρη στη γαλανή πατρίδα μας και σκεπάζει τις δυσοσμίες της ανθρώπινης μικρότητας. Κι εμείς τα άτακτα πολλές φορές παιδιά της, ποτέ δεν θα σωπάσουμε να τη φωνάζουμε Μάνα, να διατρανώσουμε το θαυμαστό της έργο στο λαό της, να επικαλούμαστε τη Μεσιτεία της στον Υιό της γι’ αυτό το γένος το ορθόδοξο χριστιανικό.

Και αν σωπάσουμε, να ‘ναι η σιωπή μας μυστική προσευχή στη γλυκύτατη καταφυγή της. Μα τα καλύτερα και ευωδέστερα άνθη για την Μητέρα του Θεού που δοξάστηκε με την αθάνατη Κοίμησή της δεν τα κόψαμε. Αυτά φυτρώνουν μέσα στις καρδιές των πιστών!

Αναμφισβήτητη αλήθεια πώς ο λαός μας βιώνει διαρκώς αυτή του την ανάγκη για την «αιώνια μάνα». Με τ’ όνομά της κάθε στιγμή στα χείλη του-Παναγιά μου-με την προσκύνησή της, με το άγγιγμά της μεταγγίζει με τη μυστική χάρη της στη φθαρτή ύπαρξή του από τη άφθαρτη χάρη του Υιού Της.

Η μορφή της αγαπήθηκε πολύ από τον ευσεβή λαό μας, που νιώθει την Παναγία ως μητέρα όλων των ανθρώπων, ως μεσίτρια, ως συμπαραστάτισσα σε κάθε δύσκολη στιγμή της επίγειας ζωής.

Ο Θεσσαλονικιός, χριστιανός λογοτέχνης Νίκος Πεντζίκης θεοτοκόφιλα στοχάζεται: «Γονατίζω στα πόδια της παντοτινής Του μητέρας, κόρης , Παρθένου. Δέξου τις παρακλήσεις αναξίων σου ικετών, κορυφή δυσανάβατη στους λογισμούς, βάθος δυσθεώρητο στα άτια, καθέδρα βασιλική που βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.

Άστρο που φανερώνει τον ήλιο. Αγρέ που βλασταίνεις την ευφορία της συμπόνοιας. Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία. Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη αυτή του πασχαλιάτικου αμνού. Λιμάνι όσων κινδυνεύουν, πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου, λύτρωση ουρανός όλων των ημερών».

Οι «Παρακλήσεις», μικρές ή μεγάλες, στα δειλινά ή και απόβραδα του Αυγούστου, με τα σταυροκοπήματα και τις «μετάνοιες» των λάτρεων της Παναγίας, είναι το καταστάλαγμα της αγάπης μιας ορθόδοξης καρδιάς, που πολλές φορές, μυστικά ή και φανερά, ξεσπά στην αγάπη Της που και αυτή με τη σειρά της τα μεταφέρει στα κράσπεδα του Υιού της.

Εδώ δεν ξεχωρίζεις αν είναι δάκρυα πόνου, ικεσίας, λυτρωτικά ή ευγνωμοσύνης. Φτάνει πως ξέρεις ότι φτάσαν στον προορισμό τους και περιμένεις την αμετάκλητη απάντηση του ουρανού!

Όμως, γιατί πολλές φορές ατενίζοντας την πάνσεπτη μορφή της αισθανόμαστε ένοχοι και απαρρησίαστοι στις αναρίθμητες ευεργεσίες της; Είναι η άτακτη ζωή μας; οι αμαρτωλές συνήθειές μας, ο μεγάλος πόνος και το έντονο παράπονό της πως οι βλασφημίες, οι εκτρώσεις και οι ομοφυλοφιλίες εξοργίζουν τον Υιό της;

Ή μήπως το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε από νομιζόμενους ορθόδοξους βουλευτές την αποφράδα ημέρα της 15ης Φεβρουαρίου που εψήφισαν τον σοδομικό νόμο και μάλιστα όλοι αυτοί ανερυθρίαστα θα τολμήσουν να φτάσουν στα ιερά προσκυνήματα και να την προσκυνήσουν με τα βέβηλα και προδοτικά τους χείλη; Είναι να μην είναι τόσο βαθύτατα πληγωμένη η Μάνα μας η Παναγία;

Όσοι Ορθόδοξοι πρόσχωμεν! «τας καρδίας συν τοις γόνασι κλίναντες» ταπεινά δεηθώμεν: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».

Παύλος Σαββίδης, θεολόγος