Τέσσερις νέοι ηθοποιοί συζητούν για θέατρο, ανθρωποφαγία και…Βιργίλιο

Τέσσερις μαθητές της σχολής ΚΛΕΨύΔΡΑ και μέλη της ομώνυμης θεατρικής ομάδας, συζητούν για την φετινή τους δουλειά, με τίτλο ‘’Βιργιλίου Κάθοδος’, με την αφορμή του ανεβάσματος της παράστασης στο Θέατρο Χώρος

Η Μαρία-Ελένη Καρακώστα, ο Παύλος Τουρλίδας, η Κατερίνα Αγκριθαράκη και η Ρούλα Πεντεζίδου μιλούν για θέατρο, υποκριτική, πρόβες, παραστάσεις, αλλά και για το κοινωνικοπολιτικό θρίλερ που έγραψε η Αφροδίτη Φλώρου και σκηνοθέτησε η ιδρύτρια της ΚΛΕΨύΔΡΑΣ και δασκάλα τους, η αεικίνητη Κατερίνα Μπουζάνη. Με κεντρικό άξονα την εκπαίδευση από όλο το φάσμα των τεχνών κι έχοντας ως πυρήνα το Θέατρο, ο χώρος τέχνης  ΚΛΕΨύΔΡΑ στον Κεραμεικό φιλοδοξεί να στεγάσει τα όνειρα, την ενέργεια και τις ιδέες όλων όσων λαχταρούν να δημιουργήσουν, να έρθουν σε γόνιμη συναναστροφή με τον Άλλο, να εξελίξουν την τέχνη που αγαπούν και να εξελιχθούν μέσα από αυτήν. Η σχολή δίνει την δυνατότητα σε ερασιτέχνες ηθοποιούς καθώς και σε όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν την τέχνη του Θεάτρου, μέσα από το δρόμο της αυτό-βελτίωσης και της αυτογνωσίας, να δουλέψουν και να εκπαιδευτούν στα πρότυπα ενός επαγγελματικού πλαισίου.

Τι είναι για εσάς η σχολή ΚΛΕΨύΔΡΑ; Σπίτι, σχολείο, κοινότητα, διαφυγή από την καθημερινότητα;

Μαρία-Ελένη: Είναι όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα που δεν θα χωρέσουν σε μία σελίδα. Είναι ένας χώρος που δημιούργησε με πολλή αγάπη και μεράκι η Κατερίνα Μπουζάνη-η οποία επιτελεί έργο καθημερινά τόσο στο ρόλο της δασκάλας/coach/μέντορα όσο και στο ρόλο της σκηνοθέτιδας. Όπως αναφέρω συχνά σε φίλους, το να γίνω μέλος της ΚΛΕΨύΔΡΑς ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια, καθώς όλα αυτά που έχω αποκομίσει (και συνεχίζω μέχρι και σήμερα, μετά από 3 χρόνια) είναι ανεκτίμητης αξίας, είναι σαν μικρά δώρα που ξέρεις ότι θα κουβαλάς για μια ζωή. Πέρα από την ελευθερία έκφρασης και «έκθεσης» και τη δυνατότητα να ξεπεράσεις τα όριά σου -γιατί νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα “safe space”- τα οποία είναι πολύ σημαντικά, οι φίλοι που απέκτησα, το δέσιμο, οι κοινές συγκινήσεις και εμπειρίες που μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε, αρκούν για να είμαι ευγνώμων στην ΚΛΕΨύΔΡΑ.

Παύλος: Η Κλεψύδρα για μένα είναι ένας μέρος που συμπυκνώνει την τέχνη,το σχολείο ,την παρέα και την απόδραση. Είναι η προσωπική μου όαση μέσα στην πόλη. Είναι το μέρος που νιώθω ασφάλεια να ανακαλύψω την τέχνη αλλά και να γνωρίσω καλύτερα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ρούλα: Δε νιώθω πως διαφεύγω όταν βρίσκομαι σε αυτή. Αντιθέτως, κουβαλάω συνειδητά τις σκέψεις μου εκεί, την καθημερινότητα μου, γεφυρώνω αυτές τις δύο πραγματικότητες. Έτσι,  βλέπω τα πράγματα κι από άλλη σκοπιά. Όλο αυτό γίνεται μοίρασμα και συμβαίνει με ασφαλή τρόπο. Ντύνεται με ενέργεια και προστατεύεται.

Κατερίνα: Η ΚΛΕΨύΔΡΑ για εμένα έχει τον ρόλο του καταφυγίου, μέσω του οποίου διανύεις μια γκάμα συναισθημάτων. Έχοντας ως συνοδοιπόρο την δασκάλα μας και τις τεχνικές που διδάσκει, ανακαλύπτεις και αγαπάς αυτό το είδος τέχνης. Προσωπικά, το θέατρο μού προκάλεσε έντονη ανάγκη για εξερεύνηση και εφόσον η ομάδα δίνει χώρο στα μέλη της να εκφραστούν και τολμάει με τα έργα της, νιώθω ότι βρίσκομαι στο μέρος όπου θα έπρεπε να είμαι.

Τι προσδοκάτε να αποκομίσει ο θεατής μετά την παράστασή σας με τίτλο ‘’Βιργιλίου Κάθοδος’’;

Ρούλα: Να καταλάβει ότι αυτή η  τερατώδης κοινωνική δυστοπία που παρουσιάζει, δεν είναι δυστοπία. Είναι ένα χθες κι ένα σήμερα πολύ γνώριμο.

Παύλος: Θα ήθελα φεύγοντας ο θεατής να κάνει μια σύγκριση της κοινωνίας που ζούμε με την κοινωνία του έργου. Να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί πως το γεγονός ότι δεν τρώμε ο ένας τον άλλον ή δεν σκοτώνουμε για μια μπουκιά φαγητό δεν μας καθιστά μια καλύτερη κοινωνία αγγελικά πλασμένη. Ζούμε σε μια εποχή που βρισκόμαστε μόνιμο σε έναν αγώνα επιβίωσης με έντονους και γρήγορους ρυθμούς που μας ωθούν να γινόμαστε όλο και πιο ανταγωνιστικοί ,χάνοντας δυστυχώς πολλές φορές την ενσυναίσθηση και την ανθρωπιάς μας.

Κατερίνα: Το έργο Βιργιλίου Κάθοδος είναι ένα κοινωνικό πείραμα. Δείχνει την συμπεριφορά ατόμων σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους: όταν έχουν κυριαρχία και προτεραιότητα, όταν δεν έχουν, αλλά και όταν εναλλάσσονται από την μια φάση στην άλλη. Ο θεατής, λοιπόν, μέσα από το έργο συνειδητοποιεί ότι ένας άνθρωπος, με βάση τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται, μπορεί να φτάσει σε όρια που ούτε καν φανταζόταν. Ωστόσο, η προσδοκία μας είναι να παρατηρήσει ότι κάποιοι δεν μένουν σε αυτό, αλλά είναι αλληλέγγυοι, παρόντες και έτοιμοι να μάχονται για το κοινό καλό.

Μαρία-Ελένη: Είναι ένα έργο το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς «σκληρό» ή/και «βίαιο» και παρότι μοιάζει σουρεάλ, αντικατοπτρίζει σε πολλά σημεία την κοινωνία μας. Οι επιλογές που κάνουν οι χαρακτήρες μέσα στο έργο θα μπορούσαν να είναι μία αλληγορία για τις επιλογές που κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει: θα πατήσει επί πτωμάτων ή θα βοηθήσει τον συνάνθρωπο; Θα «φάει» ή θα «φαγωθεί»; Και, βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό το δίπολο καθώς ποτέ δεν είναι μόνο ένας ο δρόμος που επιλέγουμε, είναι πολλά τα σταυροδρόμια που συναντάμε στη ζωή. Οπότε, πέρα από το άγχος που πιθανά να νιώσει κανείς σε αυτό το παιχνίδι επιβίωσης, στο τέλος μένει ο προβληματισμός: τι κάνουμε εμείς μέσα σε αυτό χάος ανθρωποφαγίας ή, καλύτερα, τι επιλέγουμε να κάνουμε;

Τι κρατάει καθένας/καθεμία από εσάς από το συγκεκριμένο έργο; Τι σας έχει αποτυπωθεί εντονότερα;

Μαρία-Ελένη: Ίσως το θέμα των επιλογών που ανέφερα παραπάνω. Γιατί δεν ξέρεις για τί είσαι ικανός μέχρι να βρεθείς σε μία ακραία κατάσταση, μέχρι να φτάσεις στα όριά σου. Μπορεί να υπερβείς εαυτώ κι αυτό να αποδειχθεί είτε καλό είτε κακό. Δεν ξέρεις αν θα αφήσεις την ηθική και τις αρχές σου στην άκρη ή αν θα παραμείνεις ακέραιος ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω σου. Κι έτσι δεν μπορείς να κρίνεις κιόλας, όταν βρίσκεσαι στην απ’ έξω. Ένα τρανταχτό παράδειγμα στο έργο είναι η Ρέιν, η οποία εκπλήσσει και τον ίδιο της τον εαυτό με αυτά που αναγκάζεται (ή επιλέγει) να κάνει, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα ορκιζόταν ότι δε θα έκανε ποτέ.

Κατερίνα: Ύστερα από μήνες δουλειάς με το συγκεκριμένο έργο, μού έχει αποτυπωθεί εντονότερα η απελπισία που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος. Από την άλλη, με αγγίζει συναισθηματικά η στάση κάποιων που νοιάζονται για τον συνάνθρωπο και δεν είναι απλοί παρατηρητές στα όσα συμβαίνουν. Ίσως η παράστασή μας αποτελέσει κίνητρο για μεγαλύτερη ενασχόληση με όλες τις ομάδες ατόμων, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης.

Παύλος: Πολλά κρατάω από αυτή την παράσταση. Αυτό που μου έχει αποτυπωθεί περισσότερο είναι πως από την φύση του ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να πράξει το καλύτερο αλλά και το χειρότερο, σημασία έχει το πλαίσιο που θα βρεθεί και η χρονική περίοδος. Είναι άραγε επιλογή σου να είσαι καλός άνθρωπος; Είναι υποχρέωση; Τυχαίνει;

 Ρούλα: Εικόνες. Από μια πραγματικότητα που δε μου αρέσει, τη φοβάμαι. Κι είναι τόσο έντονες που ευτυχώς δεν αφήνουν τη συνείδηση μου σε νάρκη.

Γιατί, τελικά, να πηγαίνουμε θέατρο; Τι θα λέγατε στον κόσμο, στους αναγνώστες;

Παύλος: Το θέατρο είναι εδώ για να μας διδάξει, να μας προβληματίσει γόνιμα και να μας παραινέσει. Το θέατρο πάντα διδάσκει βιωματικά χωρίς να σηκώνει το δάχτυλο . Το θέατρο δεν κρίνει ούτε επικρίνει, μόνο συμβουλεύει και δικαιολογεί. Πολλές φορές έχουμε ταυτίσει όλοι με έναν ρόλο, πολλες φορές βρήκαμε τις αλήθειες μας μέσα στα κείμενα . Τέλος το θέατρο ως μέσω πολιτισμού προάγει την πνευματική άνοδο και την ψυχική τέρψη του ατόμου με άμεσο και διαδραστικό τρόπο.

Ρούλα: Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε τόσες αντιξοότητες να παραμείνει κάποιος αφυπνισμένος και πρόθυμος να ακούσει. Το θέατρο μπορεί να το κάνει με αβίαστο τρόπο. Έχει όλα τα εργαλεία.  Είναι προκαθορισμένο να το κάνει. Αν είχε φυσική παρουσία  και κάποια έδρα, θα είχε αλλάξει την ανθρωπότητα. Δεν έχει. Είναι όμως ένας ζωντανός οργανισμός που αν τραφεί,  συντηρηθεί και μεταδοθεί, θα το κάνει. Σε αυτό ελπίζουν οι πρεσβευτές-ξενιστές του,  σε μια «πανδημία».

Κατερίνα: Αμέτρητοι λόγοι υπάρχουν. Ένας βασικός, όμως, είναι ότι ένα έργο παίρνει σάρκα και οστά, ψυχή και ενέργεια. Έτσι, ηθοποιοί και θεατές ζωντανεύουν ό,τι έχουν ανάγκη, μπαίνουν μέσα σε αυτό και επιτρέπουν στους εαυτούς τους να παρασυρθούν και να βιώσουν την εμπειρία. Στην εποχή μας, που η αποξένωση καλπάζει, το θέατρο έρχεται να θυμίσει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για να νιώσεις το οτιδήποτε, από προβληματισμό μέχρι συγκίνηση, και ως συνέχεια αυτού να εξελιχθείς.

Μαρία Ελένη: Γιατί είναι ανάγκη, ανάγκη που πηγάζει από τη φύση μας θα μπορούσαμε να πούμε. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει τόσες χιλιάδες χρόνια και συνεχίζει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο κι αν μεταβάλλεται η κοινωνία μας, όσο κι αν εξελίσσονται και τρέχουν τα πράγματα γύρω μας. Σαφώς εξελίσσεται κι αυτό γιατί είναι ένας ζωντανός οργανισμός, κι εκεί είναι η μαγεία του. Μπορεί να πάρει πολλές μορφές, μπορεί να αγγίξει, να συγκινήσει, να πικράνει, να προβληματίσει, να εμπνεύσει, να διασκεδάσει, αλλά το κυριότερο: να επικοινωνήσει. Είναι σπουδαία η επικοινωνία και η τέχνη, κάθε μορφής αλλά ειδικά το θέατρο, δίνει τον χώρο να υπάρξει αυτή η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Κάθε παράσταση που βλέπει κανείς είναι μία ξεχωριστή εμπειρία –ακόμη κι αν βλέπει το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Κάθε φορά είναι και ένα άλλο ταξίδι, άλλοτε λυτρωτικό, άλλοτε απολαυστικό, άλλοτε επίπονο, άλλοτε ξεκαρδιστικό.

Ποιες παραστάσεις ονειρεύεστε να δείτε φέτος το καλοκαίρι;

Κατερίνα: Αυτό το καλοκαίρι θα ήθελα να ενισχύσω παραστάσεις, οι οποίες αναλύουν τις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου. Θέματα όπως η κοινωνική αδικία, η ελευθερία, η ενίσχυση της ασφάλειας, και ειδικότερα των γυναικών, και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορούν να ανατροφοδοτήσουν και να προκαλέσουν μεγαλύτερη κατανόηση ή/και αφύπνιση. Το ζητούμενο, άλλωστε, είναι μετά από κάθε παράσταση να σου έχει δοθεί κάτι για το οποίο ο καθένας είναι υπεύθυνος για το πώς θα το διαχειριστεί.

Μαρία-Ελένη: Έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετές μέρες το φεστιβάλ θεάτρου «Off Off Athens 14-Κοιτάμε ψηλά» στο θέατρο Επί Κολωνώ το οποίο φιλοξενεί πλήθος νέων καλλιτεχνών, με φρέσκα έργα, φρέσκες δημιουργίες, χωρίς κανόνες, χωρίς κλισέ, κι αυτά και μόνο αρκούν για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Και πέρα από την ανάγκη για πειραματισμό και για αυτό το κάτι καινούριο, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να στηρίζουμε νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Σαφώς, όμως, δεν μπορώ να παραλείψω ότι είμαστε τυχεροί να έχουμε τόσο κοντά ένα διαμάντι, το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου το οποίο θα ήθελα πολύ να επισκεφθώ φέτος το καλοκαίρι και, πιθανότατα, να επιλέξω τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του μοναδικού και δικαίως επιτυχημένου Γιάννη Κακλέα.

Παύλος: Το φετινό καλοκαίρι όπως και κάθε καλοκαίρι προσπαθώ να βλέπω όσες περισσότερες παραστάσεις μπορώ , αγαπώ τα ανοιχτά θέατρα . Φετινή στόχοι προς το παρόν είναι η παράταση ‘’Ηρακλής Μαινόμενος ‘’ και ‘’Οι Βάκχες’’. Σίγουρα θα προστεθούν και άλλες.

Ρούλα:  Οποιαδήποτε μού δώσει την αφορμή να σκεφτώ, να προβληματιστώ για κάτι που ίσως δε με είχε απασχολήσει ποτέ συνειδητά. Και συνήθως αυτές είναι οι παραστάσεις που ασχολούνται με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την πολιτική πραγματικότητα.

(Την συνέντευξη πήρε η Γεωργία Δρακάκη)

Βιργιλίου Κάθοδος

Info

Συντελεστές:

Κείμενο: Αφροδίτη Φλώρου

Σκηνοθεσία / Κινησιολογία: Κατερίνα Μπουζάνη

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Φιλιώ Βεϊογλάνη, Κατερίνα Γιαννούτσου,Δημοσθένης Τολιόπουλος

Βοηθοί Κινησιολογίας: Κωνσταντίνα Γιοβάνη,Γεωργία Χατζόγλου

Πρωτότυπη Μουσική / Sound Design: Σταύρος Κατσούλης

Σκηνικά / Κοστούμια: ΚΛΕΨύΔΡΑ

Φωτογραφία: Αριστέα Ανύση

Αφίσα: Σταύρος Κατσούλης

Ερμηνεύουν:

Πρώτο cast

Αρχοντία Ζιώρη, Λουκάς Βασιλάκης, Σοφία Καρατζιά, Ρούλα Πεντεζίδου, Δημοσθένης

Τολιόπουλος, Κατερίνα Γιαννούτσου, Στέλλα Μαλλιώρη, Γιάννης Καρακώτσογλου, Ελεάνα

Κυπαρισσίου, Κατερίνα Αγκριθαράκη, Χρύσα Μαρούλη, Κατερίνα Ζαφειράτου, Χριστίνα

Κατσιάπη, Μάριος Κολιτσόπουλος-Μαριδάκης

Δεύτερο cast

Φιλιώ Βεϊογλάνη , Γεωργία Χατζόγλου, Κωνσταντίνα Γιοβάνη, Ιωακείμ Ιωακειμίδης,

Κατερίνα Μιχάλαρου, Δήμητρα Νικολαΐδου, Μαριλού Καρακώστα, Μαριάνθη Ψάρρα,

Παύλος Αναργύρου-Τουρλίδας, Αλεξάνδρα Καράβα, Πάνος Μουλκιώτης, Νέδα

Αντωνοπούλου

Ημερομηνίες Παραστάσεων: Πρώτο cast 23, 24, 25 Ιουνίου / Δεύτερο cast 28, 29, 30 Ιουνίου

Ώρα: 21.15 Θέατρο Ρεκτιφιέ (Λ.Κωνσταντινουπόλεως 119, Αθήνα 104 47)

Διάρκεια Παράστασης: 80 λεπτά