«Γάμος σημαίνει να διαλέγει ο ένας τον άλλον ξανά και ξανά (και ξανά)»: Μια τρυφερή μαρτυρία

Αγαπημένε μου,

Σήμερα αφού έκανα ντους, ντύθηκα και φόρεσα ξανά τη βέρα μου, για κάποιον λόγο στάθηκα και την κοίταξα. Και σκέφτηκα, τι παράξενη παράδοση που είναι οι γαμήλιες βέρες.

Θυμάμαι τότε που τη διαλέξαμε μαζί. Θυμάμαι τότε που την πέρασες στο δάχτυλό μου, πριν από πεντέμιση χρόνια. Και παρόλο που η όλη υπόθεση με ξενίζει κάπως (το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι συμβολίζουν το δεσμό τους με ένα δαχτυλίδι) πιστεύω επίσης ότι είναι μια όμορφη παράδοση και μια γλυκιά υπενθύμιση του πού ξεκίνησε η ιστορία μας. Είναι μια υπενθύμιση της αφοσίωσης που έχουμε αναπτύξει ο ένας προς τον άλλο. Όμως οι βέρες και οι τελετές γάμου και οι κουμπάροι είναι οι μεγάλες χειρονομίες μέσα από τις οποίες ένα ζευγάρι φωνάζει την αφοσίωσή του.

Προσωπικά παρατηρώ ότι η δική μας αφοσίωση είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητα. Είναι τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα. Τα ήσυχα και τα θορυβώδη πράγματα. Είναι απλή και ξεχωριστή. Γλυκιά και περήφανη.

Βλέπω την αφοσίωσή μας όταν ξυπνάς στις 3 το πρωί να ηρεμήσεις το παιδί μας που κλαίει – ακόμα και αν πρέπει να ξαναξυπνήσεις σε δύο ώρες. Ή όταν θηλάζω για τρίτη φορά μέσα στη νύχτα και δεν είναι ακόμα καν 3 το πρωί.

Νιώθω την αφοσίωσή μας όταν τρίβεις την πλάτη μου τρυφερά ή με σκεπάζεις με μια κουβέρτα ενώ αποκοιμιέμαι στον καναπέ. Ή όταν εγώ τρίβω την πλάτη σου χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ή καταφέρνω να μαγειρέψω για την οικογένεια παρά τις γκρίνιες και τους καβγάδες που μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα στο σπίτι.

Βλέπω την αφοσίωσή μας κάθε φορά που μου φτιάχνεις ένα φλιτζάνι καφέ το πρωί και με καλημερίζεις με ένα νυσταγμένο φιλί.

Παρόλο που τρέχεις να προλάβεις να ετοιμαστείς. Ή όταν φτιάχνω πρώτα σε εσένα καφέ και μετά σε εμένα τα πρωινά της Κυριακής (πίνουμε διαφορετικό καφέ, εσύ τον «κλασικό», εγώ «φουντούκι»).

Νιώθω την αφοσίωσή μας όταν ανταλλάσσουμε ματιές στο δωμάτιο και προσπαθείς να καταλάβεις αν χρειάζομαι κάτι. Αν είμαι καλά. Ή όταν έρχομαι για ενισχύσεις σε μια στιγμή οικογενειακής κρίσης.

Βλέπω την αφοσίωσή μας όταν συζητάμε για τα οικονομικά μας, για το τι κάνουμε καλά και το τι πρέπει να κάνουμε καλύτερα. Όταν σχεδιάζουμε και αποταμιεύουμε για το μέλλον. Βελτιώνουμε και τη δική μας ζωή και τη ζωή των παιδιών μας.

Νιώθω την αφοσίωσή μας κάθε φόρα που σκεφτόμαστε να πάμε για μια οικογενειακή περιπέτεια. Και κάθε φορά που ξεκινάμε για αυτήν.

Όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η περιπέτεια, όση οργάνωση και προετοιμασία κι αν χρειάζεται, πάντα αξίζει τον κόπο.

Βλέπω την αφοσίωσή μας όταν πρέπει να πούμε «όχι» σε μια πρόταση για μπάτσελορ πάρτι που ακούγεται πραγματικά διασκεδαστική, γιατί με τρία μικρά παιδιά δεν μας βγαίνει το πρόγραμμα.

Νιώθω την αφοσίωσή μας όταν δέχεσαι τη «συγγνώμη» μου. Όταν αγκαλιαζόμαστε και ξαπλώνουμε ο ένας δίπλα στον άλλο ακόμα και αφού κάποιος από εμάς κάνει τη δραματική δήλωση «Απόψε θα κοιμηθώ στον καναπέ!». Ή από τον τρόπο που καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο -όταν δεν θέλουμε να είμαστε με κανέναν άλλο άνθρωπο στη γη- αφού μάθουμε άσχημα νέα όπως για τον θάνατο ενός αγαπημένου φίλου ή την αρρώστια ενός ηλικιωμένου συγγενή.

Βλέπω την αφοσίωσή μας όταν σταματάς τον καβγά. Όταν με αφήνεις να κερδίσω.

Ή όταν εγώ δαγκώνομαι για να σε αφήσω να έχεις την τελευταία λέξη – ακόμα και όταν θέλω να πω περισσότερα (κάποιες φορές, πολύ περισσότερα, για να είμαι ειλικρινής…).

Νιώθω την αφοσίωσή μας όταν ανταλλάσσουμε μηνύματα στη διάρκεια της μέρας. Απλά για να πούμε ένα «γεια» και να δείξουμε ο ένας στον άλλο ότι τον σκεπτόμαστε. Για να νιώσουμε ο ένας την παρουσία του άλλου, ακόμα και όταν δεν είμαστε στο ίδιο μέρος.

Βλέπω την αφοσίωσή μας όταν ξυπνάς πριν από τις 5 το πρωί για να προλάβεις το τρένο για τη δουλειά και να εργαστείς σκληρά για την οικογένειά σου. Ή όταν εγώ ξενυχτάω μέχρι αργά για να προλάβω μια προθεσμία.

Νιώθω την αφοσίωσή μας όταν ακούς να σου μιλάω για τα πιο τρελά ου όνειρα και με ενθαρρύνεις να τα κάνω πραγματικότητα.

Πιστεύω ότι αυτό που κάνει μια σχέση πιο ισχυρή -περισσότερο ακόμα και από την ανταλλαγή όρκων ή την ανατροφή ενός παιδιού- είναι να αφοσιώνεται ξανά και ξανά και ξανά ο ένας στον άλλο. Να τοποθετεί ο ένας τον άλλο πιο ψηλά από οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλο.

Είναι να επιλέγει ο ένας τον άλλο. Κάθε μέρα – τις όμορφες μέρες, τις δύσκολες και κουραστικές μέρες, τις διασκεδαστικές και περιπετειώδεις μέρες, τις μονότονες και πληκτικές μέρες.

Είναι να διαλέγει ο ένας τον άλλο στα εύκολα και στα δύσκολα και σε οτιδήποτε ανάμεσα – κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε μέρα.

ΠΗΓΗ