Στέλιος Καρπαθάκης: «Η δημιουργία είναι το οξυγόνο μου»

Ο Στέλιος Καρπαθάκης μιλά για τη μουσική και μοιράζεται ιστορίες με το iart.gr

Πες μας λίγα πράγματα για τη νέα σου δουλειά.

‘Το όνειρο απέχει μια στιγμή’ είναι το καινούριο μας τραγούδι, που παρουσιάστηκε πρόσφατα. Τη μουσική έχει γράψει ο Γιώργος Λαιμός και τους στίχους η Κατερίνα Μποζιώνη. Ακούμε πολύ θετικά σχόλια, αρέσει στον κόσμο και χαιρόμαστε πολύ για αυτό. Κυκλοφόρησε από την Heaven και υπάρχει σε όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες. Όλα ξεκίνησαν από την γνωριμία μου με τον Γιώργο. Πολλά χρόνια πριν έπαιζα σε μια μουσικοθεατρική παράσταση που λεγόταν ‘Ο Ανεμιστήρας’.  Εκεί με άκουσε ο Γιώργος, του άρεσα και λίγο αργότερα με είδε στο The Voice και ζήτησε να συνεργαστούμε.  Δέχτηκα με μεγάλη χαρά κι έτσι ξεκινήσαμε.  Πριν το ‘Όνειρο’ κάναμε άλλο ένα κομμάτι με τίτλο ‘Το πρώτο φιλί’ και συνεχίζουμε, με περισσότερο ροκ ύφος. Μου αρέσει πολύ αυτό, γιατί ροκ είναι ο βασικός μου πυρήνας. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν ροκ. Led  Zeppelin, Deep Purple, όλα τα γνωστά συγκροτήματα. Ήρωες μου ήταν ο Gillan, Robert Plant, Αυτούς άκουσα και μιμήθηκα στην αρχή μέχρι να ανακαλύψω τη δική μου φωνή.

Σου πάει το είδος.

Ναι, γιατί το ερωτεύτηκα. Δεν είναι ένα ρούχο που μου έδωσαν και είπαν ‘τώρα θα φορέσεις αυτό’. Απλά μαγεύτηκα. Μπήκα σε έναν κόσμο  όπου ένιωσα πως ανακάλυψα για πρώτη φορά τη μελωδία. Άκουγα τα τραγούδια και προσπαθούσα να ξεχωρίσω πως παίζει η κιθάρα, το πιάνο, τα ντραμς, το μπάσο..  Όλα αυτά τα υπέροχα τραγούδια και ακούσματα με μαγεύουν μέχρι σήμερα.

Θα κυκλοφορήσουν κι άλλα κομμάτια;

Ναι, υπάρχει πλάνο για τη συνέχεια. Αν όλα πάνε καλά και συγκεντρώσουμε κι άλλα, ίσως βγουν σε cd. Μου αρέσει η δημιουργία, θεωρώ πως έχει να κάνει με το παρόν.  ‘Ησυχάζεις’ από τον θόρυβο, τα άγχη, τις προσδοκίες  της καθημερινότητας. Όταν βρίσκεσαι στη διαδικασία της δημιουργίας, όλα αυτά εξαφανίζονται και μένει μόνο το ‘τώρα’, η ροή. Για μένα αυτή η ροή είναι αρκετή, δεν θέλω κάτι άλλο. Με συναρπάζει.

Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως επειδή ο πατέρας μου ήταν καλλίφωνος και τραγουδούσε παντού. Σε εκδρομές, στο σπίτι, άκουγα την μπελκάντο  φωνή του. Πέρα από το άκουσμα ίσως φταίνε και τα γονίδια. Γεγονός είναι πως άκουγα τη μουσική κι ήθελα να την αναπαράγω. Έτσι ήρθαν οι πρώτες σχολικές μπάντες,. Θυμάμαι να διασκευάζουμε γνωστά ροκ τραγούδια και να με θαυμάζουν για τα αγγλικά που ήξερα. Απαντούσα πως δεν ήξερα τίποτα, ήταν απλά μίμηση χωρίς να ξέρω το νόημα αυτών που τραγουδούσα. Δε με ένοιαζε κιόλας, γιατί έφτιαχνα τις δικές μου εικόνες κι έβγαζα το δικό μου συναίσθημα. Έβλεπα πως μετά τα live η φωνή μου έκλεινε κι αποφάσισα να κάνω τα πρώτα μαθήματα, στο Αττικό Ωδείο. Είχα έναν υπέροχο δάσκαλο, τον Δίωνα Αρύβα που έχει φύγει από τη ζωή αλλά τον ευγνωμονώ πάντα και τον έχω στην καρδιά μου. Η συμβουλή του τότε ήταν ‘ότι κι αν σου συμβαίνει, όταν έρχεσαι εδώ θα το αφήνεις απέξω’. Με έμαθε να φροντίζω τη φωνή μου και να την προστατεύω. Ήταν της κλασικής σχολής κι αυτό έκανα μαζί του, ένα πολύ ωραίο μονοπάτι. Το όνειρο μου όμως δεν ήταν μια κλασική ορχήστρα  – παρότι λατρεύω την κλασική μουσική και τις άριες -. Έτεινα προς άλλα πράγματα, κυρίως αυτό που έκανε ο Freddie Mercury, συνδυασμό ροκ και όπερας.  Τα τελευταία τρία χρόνια, μετά από πρόσκληση το Κώστα Νικολέα, μαέστρου στην φιλαρμονική της Καλαμάτας, κάνουμε αφιέρωμα στους Queen τόσο με την φιλαρμονική, όσο και με την ροκ μπάντα.  Είναι από τις δουλειές που χαίρομαι πάρα πολύ. Ο συνδυασμός αυτός έχει μεγάλη δυναμική.

Συνεργάστηκες με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τους Σπείρα-Σπείρα.  

Είναι μεγάλο και δυνατό κεφάλαιο της ζωής μου. Είχα τελειώσει τα μαθήματα στο Ωδείο και δεν ήξερα τι θα έκανα μετά. Έπαιζα με διάφορες μπάντες, είχα πρωινή δουλειά και προσπαθούσα να τα συνδυάσω όλα. Ένας φίλος με ενημέρωσε πως θα γίνουν σεμινάρια ερμηνείας και κίνησης στις ‘Ροές’ της χορογράφου Σοφίας Σπυράτου.  Πήγα χωρίς να ξέρω πολλά από ελληνική μουσική. Βρέθηκα με ένα σύνολο ανθρώπων που εξερευνούσαν κι ο Σταμάτης εκεί ήταν εξερευνητής, μαζί με εμάς. Μας έλεγε τι ήθελε να κάνουμε αλλά παράλληλα ενδιαφερόταν και για το τι θα ‘βγάλει’ ο καθένας μας. Υπήρχε φοβερή χημεία, έρχονταν στιχουργοί όπως ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, συνθέτες, όπως ο Χρήστος Θεοδώρου, ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, εξαιρετικά παιδιά.Δημιουργήθηκε κάτι που κι εμείς δεν ξέραμε που θα φτάσει. Τα σεμινάρια συνεχίστηκαν την επόμενη χρονιά, και φτιάχτηκε το ‘Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο’ μια πρωτόλεια κατάσταση. Βρήκαμε ένα παλιό γκαράζ, στο Χυτήριο. Βάλαμε καρέκλες καφενείου, ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο τραπέζι, και υπήρχε ένα μικρό πατάρι. Είχε τρομερή αμεσότητα, ήμασταν τόσο κοντά με τους θεατές… Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Ξεκινήσαμε λοιπόν τις παραστάσεις. Φορούσα μαύρη μπέρτα και κρατούσα μια νεκροκεφαλή, ήμουν ένας σαιξπηρικός ήρωας ο οποίος έβγαινε από μια ντουλάπα χωρίς πλάτη στο πατάρι, που έπαιζε πιάνο ο Χρήστος Θεοδώρου κι έλεγε το ‘Χάι Χο’. Η ντουλάπα κάποια στιγμή άρχισε να ξεχαρβαλώνεται, ήταν και παλιά η καημένη.. Χάλασαν οι πόρτες και τις έκλεινα με ταινία, μέχρι να έρθει η ώρα να βγω. Ένα βράδυ ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να βγω, τόσο καλά την είχα κλείσει! Άρχισα λοιπόν να σπρώχνω κι αντί να ανοίξουν οι πόρτες, έπεσε όλη η ντουλάπα με εμένα μέσα. Βγήκα μέσα από τις σκόνες κι οι θεατές νόμιζαν πως έτσι έπρεπε να είναι και ξεκίνησα το τραγούδι. Κατέβαινα την σκάλα και οι συνάδερφοι ήταν έτοιμοι να σκάσουν στα γέλια, κι έτσι με απέφευγαν σε όλη την συνέχεια της παράστασης. Έμεινα στην Σπείρα εφτά χρόνια, οργώσαμε όλη την Ελλάδα. Μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές ήταν όταν εμφανιστήκαμε στην Επίδαυρο, στον Πλούτο του Αριστοφάνη με τον Λάκη Λαζόπουλο. Θεωρώ αυτήν την εμπειρία από τις κορυφαίες της ζωής μου. Καταλαβαίνω γιατί οι ηθοποιοί λένε πως αν δεν έχουν παίξει εκεί, δεν έχουν παίξει πουθενά. Ήταν απόκοσμο. Βγήκα κι είδα τους θεατές να φτάνουν μέχρι τον ουρανό, είχα μείνει έκθαμβος. Υπήρχε μια ράμπα την οποία έπρεπε να ανέβουμε, ήταν η ράμπα η οποία πήγαινε τελείως αντίθετα από τον κόσμο και μας δυσκόλευε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως ζούσα σε slow motion. Μετά απογειώθηκα. Ένιωθα τον ήχο, τον κραδασμό… είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Νιώθω πολύ τυχερός που το έζησα.  

Γράφεις και δικά σου τραγούδια.  

Ναι, όπως το ‘Everything is possible’. Εκτός από το να ερμηνεύω τραγούδια άλλων, μου αρέσει και να γράφω. Η δημιουργία είναι ζωτικό πράγμα για μένα, το οξυγόνο μου. Σκέφτομαι μελωδίες που ‘φέρνουν’ στίχους ή το αντίστροφο και ‘ταξιδεύω’. Νιώθω σαν παιδί που του δίνουν παιχνίδια. Το συγκεκριμένο τραγούδι ‘βγήκε’ μέσα σε δέκα λεπτά, στίχος και μελωδία. Το γεγονός πως δεν υπήρξε πολλή σκέψη ήταν  ένα φίλτρο για να καταλάβω πως υπάρχει κάτι καλό. Καλή είναι η σκέψη, σίγουρα υπάρχουν τραγούδια που μπορούν να γίνουν και με άλλον τρόπο. Με τη βοήθεια των πολύ καλών φίλων Αχιλλέα και Στράτου Διαμαντή πήγαμε στο στούντιο, μαζί με τον Τάκη Σήτα που έπαιξε ντραμς κι είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Είναι μια μίξη που έγινε μέσα μου από όλα τα ακούσματα που είχα, τις επιρροές, την εμπειρία μου στο μουσικό θέατρο (κάπου σε αυτό το τραγούδι υπάρχει και ο Σταμάτης). Είναι ωραίο να επηρεαζόμαστε, δείχνει πως υπάρχει σχέση αγάπης. Σε επηρεάζει κάτι που αγαπάς.  

Παίζεις και κιθάρα.  

Μου αρέσει πολύ. Θα ήθελα να είμαι ένας φοβερός σολίστας όπως ο Τζίμυ Χέντριξ αλλά δεν προλαβαίνω σε αυτήν την ζωή. Μου φτάνει να βρίσκω μέσα στην κιθάρα διάφορα ακόρντα, μελωδίες. Με βοηθάει. Ή όταν παίζουμε μεταξύ φίλων. Ένα τέτοιο συναπάντημα έγινε με τον φίλο μου Στρατή Σκυλλά. Βρεθήκαμε στο σπίτι του Θοδωρή Χιώτη, εξαιρετικού κιθαρίστα. Κάτι ξεκίνησε σε αυτήν την συνάντηση. Ο Στρατής έρχεται από το κλασικό πιάνο αλλά πειραματίζεται, ‘πειράζει’ τα πράγματα. Του αρέσει πάρα πολύ να βάζει τζαζ πινελιές. Μπαίνει στο κομμάτι και σπάει την φόρμα. Μου αρέσει πολύ αυτό. Είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει κάτι καινούριο, παρόλο που το κομμάτι μπορεί να είναι γνωστό. Πήραμε λοιπόν γνωστά κομμάτια, αρχίσαμε να τα πειράζουμε κι έτσι γεννήθηκε το Channel S, όπου S σημαίνει Smile. Οι στίχοι είναι της Αλεξάνδρας Σωτηροπούλου και η μουσική του Στρατή που έχει ένα χαρακτηριστικό: Όταν παίζει χαμογελάει. Βρίσκεται σε κατάσταση ευφορίας κι αυτό το μεταδίδει. Παίζουμε μαζί περίπου δεκατρία χρόνια. Το χαιρόμαστε, αστειευόμαστε, δουλεύουμε. Το στοίχημα για μένα είναι να είσαι εκείνη την ώρα alert, να βρίσκεσαι μέσα στην κατάσταση, να την ζεις στο έπακρο. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Ξεπετάγονται πράγματα μόνα τους. Είναι ωραίο να έχεις μια φόρμα στο μυαλό σου, αλλά είναι επίσης ωραίο όταν υπάρχουν εκπλήξεις.   

Κάποιο καινούριο πρότζεκτ;

Ετοιμάζουμε κάτι μαζί με τον Ιωάννη Κουλάνη ο οποίος γράφει μουσική και στίχο. Είχαμε συνεργαστεί στο τραγούδι ‘Ακόμα πιστεύω’ . Θα μπούμε στο στούντιο για την επόμενη δουλειά μας. Με τον Ιωάννη βρεθήκαμε στον χώρο της γιόγκα. Είμαι εκπαιδευτής και μαθητής γιόγκα. Μου έδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο ‘Η αυτοβιογραφία ενός ιού’ . Στο τέλος του υπάρχουν κάποιοι στίχοι τους οποίους μελοποίησα εντός δεκαλέπτου. Του άρεσε πολύ και μου έστειλε κι άλλα στιχάκια, τα οποία επίσης έντυσα με μουσική. Ευελπιστούμε πως θα υπάρξει συνέχεια. Θα ξεκινήσουμε με το ‘Ακόμα Πιστεύω’ και θα δούμε.  Η μουσική είναι αφορμή να ζήσουμε και να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους. Να νιώσουμε μια οικογένεια. Η μουσική έχει αυτήν την ιδιότητα γιατί είναι κοινή γλώσσα. Οι μελωδίες, οι νότες.. Οι μελωδίες δίνουν ‘σπρωξιά’ στα αισθήματα ή τα ανασύρουν από μέσα μας οπότε είναι το καλύτερο φάρμακο και θεραπεία για όλα.