‘Οι υπάκουοι’ (ή Reunion) – Κριτική

Ένα ζευγάρι καλεί στο εξοχικό του φίλους από το σχολείο, για να περάσουν μαζί τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Στην αρχή, όλα πάνε καλά. Όλοι δείχνουν χαρούμενοι και ετοιμάζονται να γιορτάσουν. Μοιράζονται παλιές ιστορίες, μιλούν για τις ζωές τους όπως είναι τώρα… Όμως οι πρώτες ρωγμές είναι εκεί. Τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όσο θα ήθελαν. Τα όνειρά τους έμειναν μισά ή χάθηκαν στην πορεία των ετών. Οι μεταξύ τους σχέσεις δεν είναι τόσο στέρεες όσο φαίνονται. Στην πορεία αυτής της συγκατοίκησης εμφανίζονται μυστικά, απώλειες, και πολύς – πολύς θυμός που – αν δεν αλλάζουν τελείως – σίγουρα διαφοροποιούν όσα σκέφτονται κι αισθάνονται οι ήρωες.  

 Αυτός είναι ο καμβάς του νέου έργου της Άννας Ετιαρίδου ‘Oι υπάκουοι ή Reunion’ που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο ‘Βαφείο – Λάκης Καραλής’ από την Ομάδα Πλάνη και συνεχίζεται ακάθεκτο. Η συγγραφέας έφτιαξε τον καθρέφτη τριών τουλάχιστον γενεών, έναν καθρέφτη που αντανακλά ‘στη μούρη’ όσα ελπίσαμε, ονειρευτήκαμε και δεν έγιναν ποτέ. Είναι αδύνατον να μην δείτε τον εαυτό σας και πολλούς γνωστούς σας σε αυτό το έργο, που μιλά τόσο απλά και καθημερινά για τις ζωές των άλλων αλλά και την δική μας. 

Είναι όλοι εδώ: Η νοικοκυρά, ο επιτυχημένος, ο διανοούμενος, η αριστερή, η ματαιόδοξη, ο ευαίσθητος, η καταρρακωμένη, ο νταής… Τους ξέρουμε, έχουμε ζήσει μαζί τους. Άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνουν παρά μονάχα επιφανειακά, επειδή έτσι τους έμαθαν. Προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στην οικονομική κρίση, να βρουν τα χαμένα ιδανικά, να νιώσουν ξανά χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, ήρεμοι.. Χωρίς πολλά εφόδια ωστόσο, καθώς η σκέψη τους δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί τα χρόνια της πλαστής ευμάρειας και τώρα φαντάζει ‘λίγη’..  

Αν όλα αυτά σας φαίνονται ‘βαριά’, δεν είναι. Το κείμενο είναι λόγια που λέμε όλοι μας, οι χαρακτήρες φέρνονται έτσι όπως θα φερνόμασταν οι ίδιοι. Ακόμη κι η απογοήτευση που εκπέμπουν οι ήρωες είναι – για μένα τουλάχιστον – προσωρινή. Ναι, αναγκάζεσαι να δεις κατάφατσα τα λάθη σου και τα λάθη των άλλων, σίγουρα σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα αλλά αυτή η σκέψη σε πάει και σε αυτά που έκανες όπως έπρεπε, αυτά που πέτυχες και τελικά, βγαίνεις πιο φιλοσοφημένος, πιο συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου.  

Η Ομάδα ‘Πλάνη’ δεν χρειάζεται συστάσεις. Η δουλειά της είναι πάντα ποιοτική και ουσιαστική, κι αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά, σε κάθε παράσταση. Έτσι, δεν θα μιλήσω ξεχωριστά για τους συντελεστές, είναι όλοι από πολύ καλοί έως εξαιρετικοί, κι αυτό προτιμώ να το διαπιστώσετε μόνοι σας. Πρόκειται σίγουρα για σφιχτοδεμένο σύνολο, μια πραγματική ομάδα που πορεύεται στον δύσκολο δρόμο του θεάτρου με συνέπεια, ουσία και διαρκή εξέλιξη. Να πάτε.  

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.