‘Πλάσματα του Θεού – Υπόθεση Παπέν’ – Κριτική

Η υπόθεση του έργου, γνωστή. Τον Φλεβάρη του 1933 οι αδελφές Παπέν ομολογούν ότι σκότωσαν την κυρία τους και την κόρη της, έπειτα από επτά χρόνια που βρίσκονταν στην υπηρεσία τους. Οι φόνοι έχουν γίνει με πρωτοφανή αγριότητα. Η δίκη τους συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ η γαλλική κοινωνία διχάζεται ανάμεσα σε εκείνους που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των Παπέν κι εκείνους που προσπαθούν να τις δικαιολογήσουν. Η αποκάλυψη πως η Λέα και η Κριστίν είχαν αιμομικτική σχέση, συσκοτίζει ακόμα περισσότερο την υπόθεση και προκαλεί πρωτόγνωρο σοκ στην κοινωνία της εποχής.

Μην περιμένετε ένα δικαστικό ή αστυνομικό δράμα. Η παράσταση που έστησε με μαεστρία ο Πέτρος Νάκος είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εκείνο που βλέπουμε στη σκηνή είναι άνθρωποι και ζωές δυο ταχυτήτων, με το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ τους να γίνεται αβυσσαλέο. Τα άκρα δεν είναι τόσο μεταξύ πλουσίων και φτωχών όσο μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Πόσο μπορείς να καταπιέσεις και σχεδόν να εκμηδενίσεις κάποιον, χωρίς να έρθει η αντίδραση;

Τα αίτια του φριχτού αυτού εγκλήματος παραμένουν άγνωστα. Η παράσταση όμως δίνει μια πολύ πιθανή εξήγηση, αφήνοντας ταυτόχρονα τα ερωτήματα να πλανώνται στον αέρα. Ο φόβος, η ψυχολογική βία, η απαξίωση, η ελαφρότητα και η άσκηση άκρατης εξουσίας, δημιουργούν αντιθέσεις που γίνονται έως και τρομακτικές, για να φτάσουμε στο τέλος στην απόλυτη Έκρηξη, όπου, ότι υπήρχε κρυμμένο, σκοτεινό και φοβισμένο να διεκδικεί πλέον τον χώρο του.

Η Μίνα Χειμώνα που υποδύεται την κα Λανσελέν δεν χρειάζεται συστάσεις. Κάθε φορά που την βλέπω, νιώθω τι σημαίνει Ηθοποιός. Η Άντα Κουγιά στον ρόλο της ελαφρόμυαλης, ωστόσο κακούλας Ζενεβιέβ, είναι απλά εξαιρετική. Η Αγγελική Κοντού ως Κριστίν, δημιούργησε ένα πλάσμα που αργά αλλά σταθερά περνά από την απόλυτη υπακοή στο έγκλημα. Πρέπει να δείτε πως το κατάφερε. Όσο για την Αιλιάνα Μαρκάκη, απέδωσε άψογα το εύθραυστο παιδί που προσπαθεί, ονειρεύεται και στο τέλος τσακίζεται πάνω στις κοινωνικές συμβάσεις.

Η παράσταση παίζεται για δεύτερη χρονιά και δεν είναι τυχαίο. Η συχνά κλειστοφοβική της ατμόσφαιρα, τα ερωτήματα της και οι ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων της, έχουν πολλά να πουν. Να πάτε.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.