Τι κι αν μετράμε και αναλωνόμαστε σε χιλιομετρικές αποστάσεις!
Αν δε δούνε και δε μετρήσουν τα δικά μας χιλιόμετρα, που και η απόσταση ακόμα τα χε μηδενίσει , τίποτα δεν θα κερδίσουμε.
Παρά θα στέκουμε και θα αποτιμούμε πράξεις και συμβόλαια ζωής, που θέλαμε να δημιουργήσουμε μεν, αλλά η ίδια η ζωή , μας τα απασφάλισε και μας έδειξε το σωστό και ορθό δρόμο.
Σχέση εξ αποστάσεως που λέει και οι γκουρού των σχέσεων και των διαχειρίσεων της, Sergios Nikolakopoulos δε λέει να υφίσταντια, εκτός των εξαιρέσεων, που δεν κάνουν και αποτελούν σίγουρα και τον κανόνα.
Παραστάσεις ζωής, που θελήσαμε να δώσουμε , με τάχα αδερφοφίλες, που το μόνο που τις ένοιαζε και τις απασχολούσε, να κόψουν δικά σου κομμάτια και αφού κομματιάσουν και την ψυχή σου, να γιορτάσουν τη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Αλλά τέτοια πλειοψηφία , να σας πω, να μου λείπει.
Καθώς φυγόκεντρη δύναμη, η αδυναμία της ύπαρξής τους, σε ζωτικά σημεία και κίνητρα, ενός ποτέ ημιτελούς κατά το δικό τους δοκούν οικογενειακού τους περιβάλλοντος και σχηματισμού μονάδων ξέχωρων και εκμηδενισμένων, από αξίες και ιδανικά .
Τοπία ζωής,που ναι, θέλει από μας, τους ήδη μαραθωνοδρόμους της, όχι να τα αγγίξουμε, παρά να τα αφανίσουμε ,για να νιώσουν ίσως και για μια στιγμή κι εκείνες άνθρωποι, αν μη τι άλλο, απ τον υπανθρωπισμό .
ΑΥΤΌΝ που τους έχει κατακλείσει απ την μια μεριά και απ την άλλη, απ την νοσηρή και τοξικο κομπασμού τους προβολή και ολοκληρωτικής τους αποδοχής, ακόμα και ως υπάρξεις ,άτομα, οντότητες.
Μακρύς ο δρόμος της αξιοπρέπειάς μας, για να διαβεί το μονοπάτια θέλετε , να σας πω εγώ λίμνες, κοιλάδες , μα πάνω απ όλα εκείνες τις πηγές ,που δε σταλάζει πόνος μήτε δάκρυ, παρά εξουσιαστικές κινήσεις και διακηρύξεις ενός εγωκεντρικού πληθωρικού κράτους του εγώ τους.
Άτομα που τα εκμεταλλεύτηκαν, τα διαπόμπευσαν, ακόμα και μυστικά , μα εκείνα τα βιώματα έρχονται και σκοτώνουν κάθε φίλτρο ,
Το οποίο πια θα ναι ανίκανο να δεχθεί και να αποδεχθεί ακομα και το υστέρημά του, απέναντι σε ολοκληρώσεις ψυχών, νου και καρδιών, υπό το δικό τους καθεστώς και πρίσμα της μη ολοτέλειας μεν, αλλά εκείνης της αυτοτέλειας της αλήθειας τους και της απλότητάς τους ,που για να κατανοήσουν, αδύνατον.
Ένας κάμπος σπαρμένος από ανθρωπιά και υγεία , μα τα ζιζάνια των ψυχών τους, κατέληξαν να δράσουν νοσηρά και επεκτατικά , ώστε οι αρρώστιες που του προκάλεσαν να ναι ανεπιστρεπτή καθολική προς αφανισμό του και επιδίωξης της μη γονιμότητάς του πια .
Άννα Ζανιδάκη
Πηγή: από e-mail
The post Μακρύς ο δρόμος first appeared on Kliktv.gr.