Lou Is «Να γεμίσουμε το κενό με ουσία»

Λίγο πριν την επόμενη εμφάνιση της στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η Lou Is (a.k.a. Λουΐζα Σοφιανοπούλου) μιλά στο iart.gr

Πόσον καιρό ασχολείσαι με τη μουσική; 

Από πάντα σχεδόν. Μάθαμε μουσική με την αδερφή μου από μικρές, ήταν προαποφασισμένο από τους γονείς μου, ανεξάρτητα από το τι πιθανόν να κάναμε στην πορεία. Ακούγαμε μουσική συνέχεια, ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Έμαθα αρμόνιο, ύστερα κιθάρα, πιάνο και τραγούδι. Τελειώνοντας το σχολείο κι αφού είχα κάνει κάποιες εμφανίσεις με γκρουπ, προέκυψε μια σπουδαία δουλειά με το δίδυμο Τσακνής – Μαχαιρίτσας. Είδα τι ωραία που είναι να περιοδεύεις, μπήκα στο χώρο κι άρχισα να το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Συνέχισα τις σπουδές μου και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, (ήμουν στο τμήμα Φιλοσοφικής, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας) και στο Ωδείο. Αφοσιώθηκα όμως στη μουσική. Η μια περιοδεία έφερε την άλλη, ήρθαν συνεργασίες… Έκανα φωνητικά σε δίσκους, άρχισα να γνωρίζω κι άλλους ανθρώπους, συμμετείχα σε σχήματα, σε δίσκους. Πήρα τον χρόνο μου και μάζεψα εφόδια από το σύνολο των πραγμάτων που έκανα. Έμαθα πάρα πολλά από τον Μανώλη Φάμελο, όταν συνεργαστήκαμε στο στούντιο. Γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες. Κάθε μουσικό είδος που με ενδιέφερε, έφερε συνεργασίες που μου έδωσαν πολλά. Όπως αυτή με το κουιντέτο TANGartO. Παίζαμε Astor Piazzola,  και αργεντίνικο τάνγκο. Ήμουν η ερμηνεύτρια του σχήματος κι έπρεπε να συνδιαλέγομαι με τον κόσμο, κάτι που μου δίδαξε έναν άλλον τρόπο να επικοινωνώ, να εκφράζω μια μουσική πιο ‘θεατρική’, να λέω ιστορίες, να μην περιορίζομαι στο τραγούδι. Ήταν πολύ όμορφο αλλά και μεγάλο σοκ ταυτόχρονα. Ύστερα από κάτι τόσο grande  όπως ο Piazzola και τόσο θεατρικό, τι; Αναρωτιόμουν ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Δυσκολεύτηκα, θεωρώ όμως πως αυτή η συνεργασία έπαιξε ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή μου.

Τι έκανες λοιπόν;

Πήγα για ένα διάστημα στην Αγγλία και δοκίμασα διαφορετικά πράγματα, πήρα απόσταση από το εδώ στερέωμα καθώς προ κρίσης τα πράγματα είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο λίγο-πολύ ίδιο. Είχα ζοριστεί σε ότι αφορούσε την ταυτότητα μου, αν γράψω μουσική, τι θα γράψω. Έφυγα, γιατί πάντα ήθελα να ζήσω εκτός συνόρων, να δω πως είναι. Στην Αγγλία εργάστηκα ως τραγουδίστρια κι εκεί άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια, να βλέπω την εκεί σκηνή και το κοινό. Κάποια στιγμή προέκυψε κάτι πολύ ενδιαφέρον εδώ και επέστρεψα. Η δουλειά εκείνη δεν έγινε τελικά, αλλά παρέμεινα, συνέχισα να γράφω, βρήκα τους κατάλληλους συνεργάτες και έκανα την παραγωγή του πρώτου μου αγγλόφωνου EP με τον τίτλο ‘Dragons’. Αρχίσαμε να το δουλεύουμε το 2013 και κυκλοφόρησε στο τέλος του 20015. Το πρώτο single ήταν το ‘Dragons’ (in my head). Το έγραψα κι έκανα την παραγωγή. Έχει επιρροές από όλες τις μουσικές που είχα ακούσει. Blues, ethnic, κι αυτόν τον παλαβό στίχο με τους δράκους.. Ήταν σαν να είχα στο μυαλό μου δρακουλάκια που μιλούσαν, τραγουδούσαν και μου έβαλαν ιδέες. Το διασκέδασα πολύ και μετά αγχώθηκα με το τι θα γίνει, πως θα πάει.. Πέρασα μια απογοήτευση όταν δεν το έπαιξε κανείς, δεν μπορούσα να το περάσω σε κανένα ραδιόφωνο. Μαζεύεις τα κομμάτια σου όμως και προχωράς. Κάποιες φορές τίθενται ερωτήματα όπως το τι θα κάνω στη συνέχεια, πως θα φτιάξω ένα τραγούδι και απαντάω στον εαυτό μου πως εφόσον τα κάνω όλα μόνη, θα εκφράσω αυτό που θέλω με τον ανάλογο τρόπο. Ροκ, ποπ, αγγλόφωνο, ελληνόφωνο..

Γιατί Lou Is;

Είναι έμπνευση της Ορσαλίας Παρθένη, με την οποία έχουμε συνεργαστεί. Ψάχναμε έναν τρόπο να ‘συστηθώ’ στο κοινό, που να είναι σύντομος, εύκολος. Lou με φωνάζουν οι δικοί μου έτσι κι αλλιώς και το Is είναι ότι θέλει. Μου αρέσει πολύ. Το Σοφιανοπούλου όπως είναι ολόκληρο το επίθετό μου, θυμίζει λίγο σχολείο και Λουΐζα σκέτο, δεν μου ‘καθόταν’ καλά.

Τα τραγούδια σου εκφράζουν αισιοδοξία, προσωπικά ένιωσα να μου φτιάχνουν την διάθεση, όπως το ‘Έλα μια νύχτα’ που έχει πολύ όμορφο video clip.

Σε ευχαριστώ. Πέρασα πολύ ωραία στα γυρίσματα και νομίζω πως αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός. Το τραγούδι αυτό το έλεγα στα live, μου αρέσει πολύ, όπως και στον κόσμο. Έτσι αποφάσισα να το ηχογραφήσω.

Πιστεύω πως είσαι από τους καλλιτέχνες που έχουν αδικηθεί εδώ στην Ελλάδα.

Και όχι μόνον εγώ. Είναι πολλοί. Η Ελλάδα είναι μικρή αγορά. Οι καλλιτέχνες που ακούγονται είναι όσοι βρήκαν τρόπο να λάβουν προβολή, ο κόσμος τους έμαθε, τους ακολουθεί και πάνε καλά. Αυτό είναι πολύ ωραίο, αλλά και λίγο θέμα τύχης ή δεν ξέρω τι άλλο. Υπάρχουν επίσης πολλοί που έχουν ταλέντο, δουλεύουν σκληρά και απλώς δεν μπορούν να ‘διαρρήξουν’ τον τοίχο για να φτάσουν στον κόσμο. Δουλεύουμε με δικά μας μέσα. Προσωπικά είμαι χρόνια στον χώρο, αλλά δεν μπόρεσα να ‘περάσω’ τα τραγούδια μου στον βαθμό που επιθυμώ. Ακούω πολύ συγκινητικά λόγια για τη δουλειά μου από το κοινό και συχνά εκφράζουν την απορία γιατί δεν με ξέρουν. Είναι πολύ σημαντικό για μένα όταν ακούω πως η μουσική μου συγκινεί, κι αυτό κρατάω, αλλά μέχρι τώρα, δεν έχω επικοινωνήσει τη δουλειά μου όπως θα ήθελα.

Νομίζω πως υπάρχει ένα είδος αποκλεισμού από τα περισσότερα Μέσα.

Ναι, και δυστυχώς συνεχίζεται αυτός ο αποκλεισμός. Ακόμη και τώρα που το Υπουργείο Πολιτισμού ‘στηρίζει’ τους καλλιτέχνες, το κάνει τελείως ανάποδα. Τους εγκλωβίζει στον ελληνόφωνο στίχο, θα ελέγχει τις επιχειρήσεις για το ποιά μουσική θα παίξουν. Οι καλλιτέχνες χρειάζονται χρόνο και χρήμα για να υπάρξει έργο. Οι περισσότεροι ασχολούμαστε με την τέχνη ως δεύτερη δουλειά, γιατί κάπως πρέπει να επιβιώσουμε. Το να κάνεις μουσική έχει ωράριο, απαιτεί κόπο, χρόνο και χρήματα. Το να φτιάξεις έναν δίσκο, ένα τραγούδι, ένα video clip, κοστίζει. Όταν λοιπόν το κράτος δεν σου δίνει καμία στήριξη, δεν μπορεί να επιβάλλει πως θα λειτουργείς και τι έργο είναι αυτό που θα παράξεις, αγγλόφωνο ή ελληνόφωνο. Δεν θα σταματήσουν να ακούγονται τα τραγούδια του Μπομπ Ντύλαν ας πούμε στο ραδιόφωνο. Θα αποκλειστούν τραγούδια καλλιτεχνών όπως εγώ. Αυτήν την στιγμή έχω την τύχη να ακούγονται τα τραγούδια μου στα ραδιόφωνα της επαρχίας, που  αγκάλιασαν την δουλειά μου με μεγάλο ενθουσιασμό. Έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις εκεί, σε αντίθεση με την Αθήνα. Από την άλλη, τίποτα δεν συμβαίνει αν δεν είμαστε κι εμείς έτοιμοι να συμβεί. Πέρα από τις δυσκολίες, νιώθω πλέον πως μπορώ να απολαύσω και τις συνεντεύξεις. Διαπιστώνω επίσης πως είναι λίγο πιο ‘εύκολο’ και από την άλλη πλευρά. Δεν θα τα ρίξω όλα στο ‘κακό’ σύστημα. Αυτού του είδους την επικοινωνία δεν την είχα ζήσει μέχρι τώρα, οπότε το χαίρομαι και το εκτιμώ πολύ. Περισσότερο δε, όταν γνωρίσω κάποιον που έχει ακούσει την δουλειά μου και μου λέει πως του αρέσει, τον έχει ‘αγγίξει’.

Πιστεύω πάντως πως πολύς κόσμος ψάχνει το κάτι διαφορετικό.

Είμαι σίγουρη. Το βλέπω στις εμφανίσεις μου, σε εμφανίσεις συναδέλφων.. Σε αφιερώματα που κάνουμε με μια μπάντα tribute στον Λέοναρντ Κόεν, διαπιστώνω ότι το κοινό ζητά και την ουσία, την Τέχνη, ζητά να ψυχαγωγηθεί, όχι μόνο να ‘χαζέψει’ ή να περάσει απλά την ώρα του στην τηλεόραση. Είναι πολύ εύκολο να ‘σερβίρεις’ το γνωστό. Δεν καταλαβαίνω το σλόγκαν ‘μόνο επιτυχίες’. Πως έγιναν αυτές οι επιτυχίες; Όταν εμφανίστηκαν, ήταν άγνωστες, χρειάστηκε να ακουστούν πρώτα. Είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει. Προσωπικά έχω επικεντρωθεί στα μικρά και σταθερά βήματα. Κερδίζω το κοινό έναν – έναν. Είναι πολλά πράγματα που κάνουν έναν άνθρωπο να πετύχει. Ωριμάζοντας, βλέποντας την πορεία, τις συνεργασίες μου, ακούγοντας τι μου λέει ο κόσμος, κατάλαβα πως έχω καταφέρει αυτό που ήθελα, να συγκινήσω. Δέχομαι χειροκρότημα, έχω τραγουδήσει σε πολύ κόσμο και σε λίγο. Είπα πράγματα που αγαπώ, μου δόθηκαν πολύ ωραίες ευκαιρίες. Μπορεί η επιτυχία μου να μην είναι αυτό που νόμιζα όταν ήμουν μικρότερη, αλλά επί της ουσίας, τα έχω καταφέρει. Επικεντρώνομαι σε αυτό.

Τι παρουσιάζεις στα live σου;

Το concept ξεκίνησε από την Eurovision. Σκέφτηκα πόσο ωραία είναι η ποπ, τα 80’s,  τι καλά που είναι να χορεύεις, να τραγουδάς και πόσο ανάγκη το είχαμε όλοι κατά την διάρκεια της καραντίνας. Βρέθηκα σε κάποια θεματικά πάρτι, μου άρεσαν πολύ κι αποφάσισα να το κάνω κι εγώ. Παίζω δικά μου κομμάτια μαζί με 80’ς και 90’ς αλλά και πιο σύγχρονα ποπ. Χορεύουμε κάτω από την ντισκομπάλα, τραγουδάμε όλοι μαζί, υπάρχει γκλίτερ και περνάμε υπέροχα.

Ετοιμάζεις μια νέα εμφάνιση.  

Στα πλαίσια του δεύτερου Wow (Women of the Wordl) Festival, θα εμφανιστούμε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με την Mary Sunshine. Θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι αφιερωμένο στα ’80ς ’90ς, 2000ς, Guilty Pleasures, ότι αγαπάμε, ότι θέλουμε να φωνάξουμε, να γιορτάσουμε. Θα γίνει το Σάββατο, 6 Απριλίου στις 21:00 μμ και η είσοδος είναι ελεύθερη. Το Wow Festival είναι πολύ ωραίο και αναφέρεται στη θηλυκή προσωπικότητα. Ετοιμάζουμε με τη Mary Sunshine μια φαντασμαγορία. Η Mary (a.k.a. Μανώλης Θεοδωράκης) φτιάχνει μόνη της τα ρούχα της κι έχει background το μουσικό θέατρο, είναι ηθοποιός, χορεύτρια, πολλά πράγματα. Γνωριστήκαμε στην παράσταση ‘Το τροπικό πουλί’ που συμμετέχει και συνεργαστήκαμε σε ένα βίντεο κλιπ μου. Πέρσι ήρθε ως καλεσμένη στον Σταυρό του Νότου και περάσαμε πολύ ωραία. Δίνει πολλή ενέργεια και κέφι στο πρόγραμμα, κάτι που απελευθερώνει κι εμένα. Είναι τόσο εκφραστική και grand ως παρουσία.. Πιστεύω πως κάνουμε ωραίο δίδυμο.

Είχες εμφανιστεί ξανά στο Νιάρχος.

Ναι, με το σχήμα Tribute to David Bowie, πρόπερσι. Είμαι μέλος της μπάντας  που ξεκίνησε από τον τραγουδιστή Γιώργο Μπίλιο το 2016 και έχουμε παίξει αρκετές φορές. Μας αρέσει πολύ απλώς χρειάζεται πολύ συντονισμό κάθε φορά κι αυτό σημαίνει πως οι εμφανίσεις μας δεν είναι τόσο συχνές όσο θα θέλαμε.

Πρόσφατα έκανες μια live εμφάνιση στο Faust. Πως πήγε;  

Πάρα πολύ ωραία. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήταν ωραία βραδιά, την χαρήκαμε κι εγώ και το κοινό. Είχε πολύ κόσμο και μάλιστα ήρθαν πολλοί καινούριοι φίλοι.

Τι ετοιμάζεις τώρα;  

Μια καινούρια δουλειά με τον Θοδωρή Κοντάκο, τον κο Κ, συνέχεια του ‘Σήμερα’. Τα  τραγούδια βρίσκονται στο στάδιο της παραγωγής. Πιθανότατα θα κυκλοφορήσει ένα ακόμη και ύστερα ολόκληρο το άλμπουμ. Δεν ξέρω ακόμη πότε, είναι διαδικασία που συνεχίζεται. Έχει ύφος εναλλακτικό θα έλεγα, δεν είναι εμφανώς ποπ. Γράφουμε τους στίχους μαζί με τον Θοδωρή και μάλιστα εκείνος με προέτρεψε να είναι στα ελληνικά. Είναι απίστευτα ταλαντούχος δημιουργός και τον εμπιστεύομαι.

Θαυμάζω πολύ αυτό που κάνετε οι καλλιτέχνες. Θέλει αντοχή, δουλειά, αγάπη.

Πιστεύω πως κουβαλάμε το ‘δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς’. Για μένα, εκεί είναι το θέμα. Δεν θα μπορούσα να μην τραγουδάω ή να μην γράφω μουσική. Οι δυσκολίες κάθε δουλειάς είναι πραγματικές. Όμως, προτιμώ τις δυσκολίες του καλλιτέχνη από εκείνες του δικηγόρου για παράδειγμα. Κάνω επίσης μαθήματα ορθοφωνίας και μουσικής στο Ωδείο Τέχνης Φακανά. Η ζωή μου είναι η μουσική και μαθαίνω συνέχεια από τους άλλους.

Πως βλέπεις τους σημερινούς εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες;

Υπάρχουν μαθητές που ασχολούνται με την ορθοφωνία για προσωπικό τους όφελος. Άλλοι αγαπούν τη μουσική, θέλουν να μάθουν, να εκφράζονται και να βελτιώνονται. Υπάρχουν κι εκείνοι που το βλέπουν μεν επαγγελματικά, με κάποια ανυπομονησία δε. Εκεί προσπαθώ να τους επιστήσω την προσοχή. Χρειάζεται υπομονή, όσο κι αν ζούμε σε μια εποχή ταχύτητας. Γνωρίζεις καταπληκτικές φωνές σε βιντεάκια 30 δευτερολέπτων στο Tik Tok χωρίς να περαιτέρω δημιουργία, ούτε καν ένα ολόκληρο τραγούδι. Είναι ανησυχητικό. Επίσης ανησυχητικό είναι ότι δεν δίνουμε χρόνο στα πράγματα. Θέλω να πιστεύω όμως πως κάποια στιγμή θα δούμε το κενό και θα προσπαθήσουμε να το γεμίσουμε με ουσία. Όσο μένουμε μπροστά σε μια οθόνη, τόσο σταματά η δημιουργικότητα μας. Όταν το μυαλό σου είναι γεμάτο με εικόνες και πληροφορίες, πως θα γεννηθεί η ανάγκη για δημιουργία; Το θέμα είναι να μην χάνουμε την ανθρωπιά, την πνευματικότητα μας.

Που θέλεις να φτάσεις με τη μουσική σου;

Δεν θέλω να φτάσω. Θέλω να πηγαίνω. Η μουσική δεν τελειώνει πουθενά και θέλω να συνεχίσω να κάνω μουσική, να τραγουδάω, να συνεργάζομαι, να ταξιδεύω.