25η Μαρτίου Περηφάνια ή Ντροπή; (” Ένας γονιός απολογείται…)

Μπλε σημαίες παντού, μέρα γιορτής, μέρα υπερηφάνειας. Κολλαριστά άσπρα πουκάμισα. Μπλε φούστες και παντελόνια. Μαμάδες με κάμερες ανά χείρας για φωτογραφίες. Επαναστατικά τραγούδια. Μπακαλιάρος σκορδαλιά…

Το να είσαι γονιός είναι η πιο συναρπαστική εμπειρία που έχω ζήσει. Εκείνο το λεπτό που ήρθες στον κόσμο και σε κράτησα στα χέρια μου, άλλαξα ολοκληρωτικά σαν άνθρωπος. Νομίζω πως ο κάθε γονιός νιώθει έτσι, όταν έχει καταφέρει να συνδεθεί πραγματικά με το παιδί του.

Τυχαίνει να ζούμε στην Ελλάδα και αυτό σημαίνει πως από τη στιγμή που σε έφερα στον κόσμο και προσπαθώ να σε κάνω έναν ευαίσθητο και καλό άνθρωπο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σου ζητήσω είναι: συγγνώμη.

Συγγνώμη που θα μεγαλώσεις και θα δεις που σε έχω φέρει Συγγνώμη που όσες αξίες παλεύω να σου μεταφέρω όπως αλήθεια, δικαιοσύνη, καλοσύνη, έξω θα τις ψάχνεις με το μικροσκόπιο.

Συγγνώμη που θα μεγαλώσεις στη χώρα που 57 άνθρωποι πεθαίνουν επειδή απλά μπήκαν σε ένα τρένο να κάνουν ένα ταξίδι και ο αρμόδιος υπουργός δεν είναι στη φυλακή, αλλά κοιτάζει στα μάτια τους γονείς των θυμάτων και τους μαλώνει επειδή ο πόνος τους δεν είναι βουβός.

Συγγνώμη που με μια δυνατή βροχή πλημμυρίζει η μισή χώρα και οι άνθρωποι χάνουν το βιός τους

Συγγνώμη που ένας παιδεραστής προστατεύεται από ένα ολόκληρο σύστημα και η δικαιοσύνη τολμάει να πει πως ένα 12χρονο έδωσε συναίνεση στο να κακοποιηθεί.

Συγγνώμη που δεν με βλέπεις όσο θα ήθελες, γιατί δουλεύω τόσες ώρες για να σου παρέχω αυτά που χρειάζεσαι και παρόλα αυτά, όσο κι αν δουλεύω, ποτέ δεν είναι αρκετό, γιατί σ’ αυτή τη χώρα το κόστος ζωής είναι πολύ μεγαλύτερο από το μισθό μας.

Συγγνώμη που ο φασισμός δεν είναι κάτι που θα μάθεις απλά στην ιστορία, αλλά κάτι που είναι ακόμα ζωντανό κ όσο πάει φουντώνει ακόμα περισσότερο παγκοσμίως.

Συγγνώμη που οι δάσκαλοι σου δεν θα καταφέρουν να σε εκπαιδεύσουν με όλο το νόημα της λέξης και το μόνο που θα θέλουν από εσένα είναι να κάθεσαι ακίνητη σε μια καρέκλα και να αποθηκεύεις στο μυαλό σου μια στείρα γνώση, χωρίς απαραίτητα να την καταλαβαίνεις.

Συγγνώμη που ακόμα κι αν τα πας καλά στα μαθήματα, θα κοπιάσεις να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο για να βγεις σε μια παθολογική αγορά εργασίας. Αν καταφέρεις να βρεις δουλειά, ως επί το πλείστον αυτός που θα έχει υψηλότερη θέση από εσένα θα έχει τις μισές σου γνώσεις και παρόλα αυτά θα δέχεται τα συγχαρητήριά που αξίζουν σε σένα.

Συγγνώμη που σ ‘ αυτή τη χώρα πολλοί άντρες δολοφονούν τη γυναίκα τους και η δικαιοσύνη και τα Μ. Μ. Ε. το ονομάζουν έγκλημα πάθους. Συγγνώμη που αν τύχει να σε χτυπήσει ο συντροφός σου και τον καταγγείλεις, θα πρέπει να φοβάσαι κάθε λεπτό για τη ζωή σου, διότι δεν υπάρχει νόμος να σε προστατέψει.

Συγγνώμη που αν κάποιος σε παρενοχλήσει σεξουαλικά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θα αναρωτηθεί πρώτα τι φορούσες, τι ώρα ήταν αυτή που ήσουν έξω και καλά να πάθεις ας πρόσεχες .

Συγγνώμη που ίσως εσύ η ίδια ή άλλα παιδιά στον περίγυρο σου θα δεχτείτε bullying και κανείς δεν θα σας μιλήσει για αυτό στο σχολείο, μα ούτε στο σπίτι.

Συγγνώμη που θα δεις πόσοι άνθρωποι ζουν στο δρόμο, τη στιγμή που εσύ χουχουλιάζεις κάτω από την κουβέρτα σου.

Συγγνώμη που ο κόσμος θα σε εκτιμάει περισσότερο ως γυναίκα αν είσαι καλή νοικοκυρά, παντρεμένη και πλήρως αφοσιωμένη στο μεγάλωμα των παιδιών σου. Συγγνώμη που παράλληλα με το σπίτι και τα παιδιά θα πρέπει να δουλεύεις κιόλας τη μισή μέρα και παράλληλα να μην παραμελήσεις την εμφάνιση σου για να μην ξένοκοιτάει ο άντρας σου.

Συγγνώμη που ΑΝ ο άντρας σου έχει ενεργό ρόλο και μοιράζεστε τα βάρη και σε στηρίζει, τότε θα σου πουν ότι είσαι ” ΤΥΧΕΡΗ” και θα πρέπει να του στήσεις άγαλμα και να τον έχεις στα ώπα-ώπα επειδή πράττει αυτό που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο.

Συγγνώμη που για την κοινωνία, αν ο άντρας σου δεν πίνει , δεν χαρτοπαίζει, δεν σε βαράει και χωρίσεις, τότε είσαι άδικη και ανώριμη που χάλασες το σπίτι σου. Ε τώρα και κάτι από τα παραπάνω να κάνει, μην το παίρνεις κατάκαρδα κι εσύ.

Συγγνώμη που η γυναίκα κρατάει το σπίτι ( ακόμα δεν έχω καταλάβει τι εννοούν).

Συγγνώμη που αν δεν θες να κάνεις παιδιά ο κόσμος υποθέτει ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα.

Συγγνώμη που αν τύχει να γίνεις ομοφυλόφιλη, μπορεί να σε σπάσουν στο ξύλο χωρίς να πειράξεις κανέναν, επειδή κάποιος τους είπε ότι δεν είσαι φυσιολογική.

Συγγνώμη που όσο εσύ σε αυτό το σύστημα θα προσπαθήσεις, όχι να το αλλάξεις, (γιατί μόνη σου δεν μπορείς)  μα να ζήσεις με αξίες και αλληλεγγύη, χωρίς να γυρνάς από την άλλη όταν κάτι δεν σ αρέσει , και θα προσπαθείς όπου και όσο μπορείς να βοηθήσεις, κάποιοι θα σε ειρωνεύονται λέγοντας ότι ζεις σε συννεφάκι κι άλλοι θα σου λένε πως πολύ ευαίσθητη είσαι και αυτό αντί για δύναμη θα το θεωρούν αδυναμία .

Συγγνώμη για όλα αυτά και αλλά τόσα ακόμα που ζούμε, κι εμείς οι μεγάλοι τα έχουμε ” Συνηθίσει “. Και τα παρακολουθούμε απαθείς σε μια οθόνη τηλεόρασης η κινητού.

Συγγνώμη που φοβόμαστε τόσο πολύ να αντισταθούμε. Συγγνώμη που φοβόμαστε τόσο πολύ να πάρουμε την ευθύνη. Συγγνώμη που τα ξέρω όλα αυτά και δεν μπορώ να στα πω για να σε προετοιμάσω.

Δεν νιώθω αγάπη μου εθνικά υπερήφανη, κι όταν με τη μικρή σου φωνούλα φωνάζεις: Ζήτω η Ελλάδα και κουνάς τη σημαία εγώ ντρέπομαι για τη χώρα μου. Ντρέπομαι όταν ακούω παιδάκια να τραγουδάνε  ‘Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή΄ λυπάμαι που αύριο θα δουν πως δεν χρειάζεται κανένας κακός  ‘Τούρκος’ να μας σκλαβώσει, τα καταφέρνουμε πολύ καλά και μόνοι μας.

Συγγνώμη που γι ‘ αυτά κι άλλα τόσα ίσως γίνεις μετανάστης, κι αυτή η λέξη στις εποχές μας είναι βαρύ φορτίο και παράλληλα δεν σου εγγυάται ότι θα γλιτώσεις από όλα αυτά

Εύχομαι η γενιά σου ή κάποια γενιά, ακόμα κι αν δεν ζω να το δω, να καταφέρει να μας απελευθερώσει από τον ζυγό του Νεοέλληνα … Η έστω από αυτόν τον τόσο απολίτιστο δυτικό πολιτισμό. Και για άλλη μια φορά, 25η Μαρτίου καμία εθνική υπερηφάνεια. ΜΟΝΟ ΝΤΡΟΠΗ!