Μπορούμε να παραδεχτούμε ότι το να είσαι single μερικές φορές είναι ανυπόφορο;

Μπορεί να είμαι το ίδιο άτομο που φώναζε ότι να είσαι single κάνει καλό στη ψυχική σου υγεία και σου μοίραζε επιχειρήματα για να σε πείσει να ταυτιστείς με τη μοναξιά ως θείο δώρο. Μπορεί να είμαι εγώ που σε απέτρεπα από να μπεις σε μια μέτρια σχέση και να χάσεις το χρόνο σου ψάχνοντας μια φλόγα που δεν υπάρχει. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που θα ευχόμουν να είχα ερωτευθεί χτες. Να είχα σχέση εδώ κι ένα μήνα κι ας έκανα άκρη στο κρεβάτι, στη ντουλάπα, στην οδοντόβουρτσα στο μπάνιο…

Ναι, είναι φορές που την αγαπώ τη μοναξιά μου. Που μπορώ να με πάω και να με φέρω όπου και όποτε θέλω χωρίς να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν όμως και φορές που καταντά ανυπόφορη που θα την έστελνα κάλλιστα στο διάολο και ακόμα παραπέρα αρκεί να είχα βρει δυο χέρια και δυο μάτια. Για την ακρίβεια για τις φορές που έχω ανάγκη δύο άλλα χέρια γιατί τα δικά μου δεν αρκούν. Γι’ αυτά τα χέρια θα σου μιλήσω σήμερα.

Είναι ανυπόφορο να είσαι single:

Όταν συνειδητοποιείς πως είσαι καλεσμένη σε τέσσερις γάμους μέχρι τον Αύγουστο
Το να είσαι καλεσμένη σε τέσσερις γάμους σημαίνει αυτομάτως πως χρειάζεσαι τέσσερα διαφορετικά outfits για να κλείσεις για αρχή τα μεγάλα στόματα. Αλλά και απαντήσεις για όλους αυτούς τους περίεργους που γι’ άλλη μια χρονιά θα σε δουν μόνη (ή με κάποια επίσης ελεύθερη φίλη σου) και ασυνόδευτη. Ερωτήσεις όπως «γιατί μόνη βρε κορίτσι μου» και φιλοφρονήσεις εμποτισμένες με κρυφό δηλητήριο στο τέλος της πρότασης «μα καλά γκαβοί είναι οι άντρες τέτοια κούκλα και μόνη;» Ξαφνικά μαυρίζουν όλα το φόρεμα που μέχρι πριν τρία λεπτά σε έδειχνε θεά νιώθεις να σε σφίγγει τόσο που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Δεν ξέρεις τι σε ενοχλεί πιο πολύ η κρίση πανικού ή ότι γι άλλη μια φορά συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνη. Φέρτε μου ένα χέρι τώρα. Θέλω ένα χέρι να πιαστώ ή ένα σκοινί να κρεμαστώ.

Όταν σχολάς από τη δουλειά και δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει έξω από το γραφείο
Ίσως ακούγεται υπερβολικά ρομαντικό –μπορεί και όντως να είναι- αλλά πόσες φορές αποχαιρέτησες συναδέλφους να μπαίνουν σε ζευγαροαμάξια μετά τη δουλειά. Είναι το γνωστό «ήρθα να σε πάρω για να μην ταλαιπωρηθείς». Γιατί μπορεί να έχει κίνηση, να έχουν κλείσει τους δρόμους, να χιονίζει ή να έχει απεργία το μετρό. Ό,τι και να έχει συμβεί, εσένα δεν ήρθε κανείς να σε σώσει ούτε και σήμερα. Κακό συναίσθημα, πολύ κακό.

Όταν σε καλούν σε φιλικό σπίτι Σαββατόβραδο, αλλά τελικά δεν πας γιατί θα είναι ζευγάρια
Ναι, τα ξέρεις τα παιδιά χρόνια τώρα και κάνετε καλή παρέα. Δεν ανήκουν στους περίεργους που σε στήνουν στον τοίχο και σε πυροβολούν με ερωτήσεις για τη αδράνεια στην προσωπική σου ζωή. Αλλά απόψε σου είναι αδύνατο να περάσεις το βράδυ σου μαζί τους. Ο Διονύσης με τη Λιάνα, ο Πέτρος με τη Μελίνα, ο Κώστας με την Αργυρώ. Και συ να κρατάς ένα τεράστιο φανάρι. Έτσι απλά και με περισσή ασφάλεια θα δεις με τον εαυτό σου ταινία και θα αράξεις στο τεράστιο καναπέ σου που χωράει εσένα και τα τσιπς barbeque.

Όταν κάνει σχέση η κολλητή σου
Εννοείται πως χαίρεσαι με τη χαρά της. Εννοείται πως τον έχεις διπλοτσεκάρει μέχρι να δώσεις την ευχή σου για την επισημοποίηση αυτής της σχέσης. Αλλά αυτό δεν παύει να σου θυμίζει πόσο μόνη είσαι. Μέχρι χτες είχες τη φίλη σου για να βαθμολογείτε τους άντρες που βλέπετε, να γειώνετε αυτούς που δεν βλέπονται και να ελπίζετε κάπου βαθιά μέσα σας πως κάποια στιγμή θα βρείτε αυτόν τον ένα που θα έχει μάτια μόνο για σας. Όμως τώρα όλα αυτά είσαι υποχρεωμένη να τα κάνεις μόνη σου. Αφού εκείνη έφυγε από το single club που είχατε ιδρύσει και περνάει στην περίοδο που ο έρωτας ευφραίνει καρδία. Αυτής της διάχυτης γλύκας και απομάκρυνσης και χαράς που γι άλλη μια φορά σε ωθούν να αναζητάς το χέρι που δεν υπάρχει.

Όταν σου κάνουν δώρο εσώρουχα
Ξαδέρφες, φίλες και γενικώς όποιος ζει για να σε δει ζευγαρωμένη σου έχει κάνει έστω μια φορά δώρο σετ σέξυ εσώρουχα. Πλέον έχεις πιο πολλά από τις ζευγαρωμένες φίλες σου. Υπάρχουν φορές που γελάς όταν τ’ ανοίγεις κι άλλες που αναρωτιέσαι πόσο άχρηστο είναι και αν θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ. Μωρέ δεν χρειάζομαι μόνο το χέρι τελικά, μάλλον θέλω έναν ολόκληρο.

Όταν μετά από δώδεκα ώρες που λείπεις από το σπίτι δε σε αναζήτησε κανείς
Ή μάλλον σε αναζήτησε δώδεκα φορές η μαμά σου. Ενώ την ίδια στιγμή κάπου δίπλα σου σε τραμ, μετρό, λεωφορείο ακούς φωνές στο τηλέφωνο και εκφράσεις όπως «έλα μωρό μου τώρα σχόλασα, χαμός γινόταν και σήμερα». Φράσεις που εσύ χρησιμοποιείς για να απευθυνθείς στην κολλητή σου και μόνο. Αλλά κι αυτή ακόμα βρήκε το δικό της «μωρό».

Όταν βλέπεις ανθρώπους να χωρίζουν
Και δεν μπορείς να τους κάνεις πατ πατ στην πλάτη γιατί ζηλεύεις ακόμα κι αυτόν το γλυκό πόνο. Όχι δεν είσαι κατά συρροή ζηλιάρα ούτε θέλεις να βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν. Απλά σε τρώει που εσύ δεν έχεις βρει ούτε καν κάτι που ν αξίζει τα δάκρυά σου. Κάτι που να προσπάθησες βρες παιδί μου κι ας έπεσε από τον όγδοο όροφο στο κενό. Τέλος δεν έχεις ούτε χέρι ούτε ένα λόγο να κρατάς ένα χαρτομάντιλο στο χέρι.

Θα μπορούσα να γράφω ως αύριο για τις φορές που θα είχα ευχηθεί να με χτυπούσε κανένα βέλος κατακούκελα, αλλά δεν θα είχε νόημα. Αν πρέπει να μείνει κάτι για τους παρεξηγημένες singles που κυκλοφορούμε ανάμεσά σας στους δρόμους της πόλης δεν είναι το πόσο άσχημα μπορούμε να νιώσουμε. Αλλά η ελπίδα, ανάγκη, αφορμή που περιμένουμε να έρθει κάτι ουρανοκατέβατο και να μας αλλάξει τη ζωή. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να είναι μόνοι από επιλογή, υπάρχουν αυτοί που δε βρήκαν τα κατάλληλα χέρια να χαρίσουν την ελευθερία τους.

ΠΗΓΗ