Jammaroots: «Δημιουργία σε πραγματικό χρόνο»

Με αφορμή την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου της, η Μαρία Περδίκη a.k.a. Jammaroots μας μιλά για την reggae και συστήνεται στο iart.gr 

Πες μας λίγα πράγματα για τον δίσκο.   

Είναι από τις πιο σημαντικές δουλειές που έχω κάνει, καθώς αφορά σε προσωπικό υλικό, τα ‘παιδιά’ μου θα έλεγα, τα οποία είναι χρόνια που έχουν ξεκινήσει να δημιουργούνται για να φτάσουν στο αποτέλεσμα που ακούμε. Για παράδειγμα, το τραγούδι ‘I know a place’ βγήκε αυτοσχεδιαστικά, σε μια πρόβα και το ένιωσα. Η μελωδία προέκυψε αβίαστα μαζί με όλο το κουπλέ σχεδόν. Για καλή μου τύχη ηχογραφούσαμε, οπότε μπόρεσα κατόπιν να το ακούσω και να το δουλέψω. Εκείνη την περίοδο ήμουν στη Θεσσαλονίκη, όπου συνεργαζόμουν με τον Stefanatty από τους One Drop Forward. Tου πρότεινα να ηχογραφήσει ένα μέρος στίχων-φωνής και ξεκινήσαμε να το παίζουμε ως ντουέτο. Αργότερα ηχογράφησα ένα demo ακουστικό και μετά από χρόνια πια φτάσαμε να το βγάλουμε και με την μπάντα. Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον μπασίστα μας Νίκο Γκρέκα που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ αγαπημένος ενώ έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε όλη τη δουλειά μου.  

  Άρα, όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα παλιότερα και ‘δουλεύτηκαν΄αρκετό καιρό.    

Πολλά από αυτά ναι. Χρειάστηκε χρόνος για να βρω καταρχάς την κατάλληλη ομάδα. Έχω κάποιους σταθερούς συνεργάτες, αλλά υπήρξαν διάφορες δυσκολίες, είτε σε θέματα συνεργασιών, είτε οικονομικών, είτε χρόνου. Δεν μας πτόησαν όμως όλα αυτά και νομίζω ότι όλα συνέβησαν την κατάλληλη στιγμή με τους κατάλληλους ανθρώπους. Είναι δίσκος που ηχογραφήθηκε δυο φορές, για να ολοκληρωθεί την τρίτη. Λέγεται ‘Jammaroots’ ακριβώς επειδή ήθελα να εμβαθύνω σε όλην αυτήν την διαδικασία και παράλληλα, να με γνωρίσει καλύτερα και ο κόσμος.   

Τι σε τράβηξε στη reggae;   

Έχω περάσει από διάφορα μουσικά στυλ, μόλις όμως έφτασε στα αυτιά μου η reggae  ένιωσα κάτι που καμία άλλη μουσική δεν μου είχε προκαλέσει μέχρι τότε. Κάτι τελείως απελευθερωτικό. Ίσως φταίνε τα μπάσα που αγγίζουν πιο βαθιά την ψυχή, αλλά και η πολυρρυθμία που έχει. Καθώς παίζω και ντραμς, με τράβηξε και το ντραμιστικό κομμάτι, πολύ. Αργότερα, όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, αγάπησα τα δεύτερα φωνητικά και τις  πολυφωνίες. Βασικό στοιχείο είναι και ο στίχος, ο οποίος, στα περισσότερα τραγούδια έχει να κάνει με τον απλό άνθρωπο που παλεύει για τα δικαιώματα του, βλέποντας πάντα με μια πιο αισιόδοξη νότα τα προβλήματα, βγάζοντας τα μέσω της μουσικής, με ωραίο τρόπο, για να γιατρεύουμε για λίγο την ψυχή μας.   

Υπάρχει το στερεότυπο ότι η reggae είναι ‘μουσική για καλοκαίρι’.   

Υπάρχει όντως αυτή η εντύπωση, κυρίως στην Ελλάδα. Ίσως γιατί δεν είναι τόσο διαδεδομένη σαν είδος, έτσι ώστε να γνωρίζει ο κόσμος και πως αλλιώς μπορεί να ‘σταθεί’  τόσο μουσικά όσο και σύμφωνα με τις δονήσεις που σου προκαλεί. Νομίζω πως τη συνδυάζουν με το καλοκαίρι γιατί παίζεται στα beach bars. Σε άλλες χώρες, η reggae  ακούγεται όλο το χρόνο. Όσοι ασχολούμαστε με αυτήν στην Ελλάδα, το κάνουμε επίσης όλο το χρόνο. Αρκετοί θα βάλουν reggae μόλις σκάσει ο ήλιος, ίσως για αυτό νιώθουν και αισιοδοξία. Δεν είναι τυχαίο, το βγάζει η μουσική.    

Ποιοι είναι οι συντελεστές του δίσκου, εκτός από εσένα;   

Η dream team όπως την αποκαλώ.. Η μπάντα αποτελείται από τους Νίκο Κορκοβίλη στα ντραμς, τον οποίον αναφέρω πρώτο επειδή είναι από τους πρώτους συνεργάτες μου. Όταν έφτιαξα την μπάντα, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο. Στα πλήκτρα είναι η Δανάη Κωστακιώτη a.k.a. Danai Lama με την οποία επίσης συνεργαζόμαστε από την αρχή. Τελευταίες ‘προσθήκες’, ο Βαγγέλης Εμμανουήλ στην κιθάρα, ο Spiris στο μπάσο και ο Κώστας Δήμου στα κρουστά με τους οποίους παίζουμε τα τελευταία χρόνια. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Wannabizz Studios από τον Νίκο Ρέτσο ενώ η μίξη και το mastering έγιναν από τον Ste και το Studio 10 στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Τα τραγούδια παίζονται αρκετά χρόνια στα live και το μέχρι στιγμής feedback είναι πολύ καλό. Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο, είναι πως ακούω ωραία πράγματα από ανθρώπους που δεν ακούν reggae, δηλώνουν όμως πως τους αρέσει πολύ η δουλειά μας. Ή, πως νιώθουν και κάποια άλλα στοιχεία στη μουσική μας εκτός από τη reggae. Γενικά τα σχόλια είναι πολύ καλά ενώ λάβαμε μια επίσης πολύ καλή δισκοκριτική από το ολλανδικό site, Reggae Vibe. Ήταν ωραίο που είχαμε τέτοια σχόλια και από μια χώρα στην οποία δεν έχουμε εμφανιστεί. Όπως επίσης, είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε – μετά από πρόσκληση – σε ένα πανεπιστήμιο στη Γαλλία, στη Λα Ροσέλ. Κι εκεί η δουλειά μας άρεσε πολύ, παρά το γεγονός πως επρόκειτο για ένα νέο κοινό που μας άκουγε πρώτη φορά.   

Όταν έχεις δουλέψει πραγματικά για ένα τραγούδι είναι σίγουρο πως θα ‘αγγίξει’ τον κόσμο.   

Όλα μου τα τραγούδια τα έχω ‘ζήσει’ σε πολλές καταστάσεις, είτε ερμηνεύοντας τα, είτε παίζοντας απλώς στη μπάντα. Αλλιώς βιώνεις κάτι σε στιγμές λύπης, αλλιώς σε στιγμές χαράς. Όταν χαίρεσαι που τα ερμηνεύεις, η χαρά αυτή βγαίνει αβίαστα και νομίζω ότι ο κόσμος λαμβάνει αυτό το vibe. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους μουσικούς. Επίσης, υπάρχει αρκετά και το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο το οποίο – νομίζω – πως είναι ότι πιο άμεσο μπορείς να δώσεις στον κόσμο. Αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή το περνάς μέσα από νότες στο κοινό και ξέρεις πως είναι κάτι που δεν θα επαναληφθεί. Πρόκειται για μια διάδραση που βιώνω έντονα. Δεν είναι μόνον η μουσική, οι νότες, το ότι παίζω ένα κομμάτι που το έχω προβάρει πολλές φορές. Υπάρχει πάντα ένα ζωντανό στοιχείο που κάνει μαγική αυτήν την διάδραση. Υπάρχουν αυτοσχεδιαστικά στοιχεία σε όλα τα κομμάτια μου αλλά ας πούμε στο ‘Keep my eyes on you’. Παίζαμε live στο Half Note και πάνω σε έναν αυτοσχεδιασμό με την μπάντα αρχίζει και μου βγαίνει η μελωδία και ο στίχος του δεύτερου κουπλέ. Ήταν τελείως μαγικό και το ένιωθα αυτό που συνέβαινε. Όταν συντονίζεσαι έτσι νιώθεις ότι υπάρχει κάτι που έρχεται από το σύμπαν. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις εκείνη την ώρα βγάζει πάρα πολλή ενέργεια η οποία μεταδίδεται. Αυτό που κάνω βασίζεται πάρα πολύ στον αυτοσχεδιασμό. Με γεμίζει αφάνταστα για αυτό άλλωστε υιοθέτησα το όνομα Jammaroots, με το jam ως πρώτο συνθετικό (που έχει να κάνει με τον αυτοσχεδιασμό). Νιώθεις πως κάνεις κάτι που μπορεί να αγγίξει τα όρια της θεραπείας μέσω της μουσικής. Την αίσθηση αυτή την έχεις και εσύ που το κάνεις αλλά την λαμβάνεις και από εκείνους που το δέχονται. Τόσο το κοινό, τόσο και τα μέλη της μπάντας. Δημιουργούμε σε πραγματικό χρόνο.  

Αυτοσχεδιασμός κι ελευθερία.  

Για παράδειγμα το ‘Wise Mind’ είναι καθαρά βιωματικό τραγούδι και αναφέρομαι στα παιχνίδια του μυαλού που μπορεί να δημιουργούνται από τις πολλές σκέψεις, ασχέτως με το πόσο έξυπνοι ή σοφοί είμαστε. Για αυτό ήθελα μουσικά, να περάσουμε αυτήν την ψυχεδέλεια που ακούγεται προς το τέλος του κομματιού, που είναι στην ουσία οι σκέψεις που κάνει το μυαλό, σκέψεις που μπορεί να σε τρελάνουν καμιά φορά. Το να σκέφτεσαι, κάνει καλό. Το να ‘παρασκέφτεσαι’ όμως, τελικά δεν βοηθάει. Μερικές φορές δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι θέλω να πω με τους στίχους, προσπαθώ όμως να περιγράψω την αίσθηση. Κάποιες φορές, μένουν ερωτηματικά, δεν ξέρεις πάντα τι θέλεις να πεις. Το ‘Problems’ ας πούμε, περιγράφει πως κάποιες φορές, κάποια προβλήματα που τα θεωρούμε ως τέτοια, να μην είναι τελικά. Είμαι υπέρ της άποψης, ‘αν έχεις προβλήματα,  τραγούδησε τα για να τα ξεπεράσεις’.  

Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς; 

Αν εξαιρέσουμε κάποια μαθήματα σολφέζ και χορωδίας στο σχολείο, ξεκίνησα γύρω στα είκοσι. Μπαίνοντας κατευθείαν στα βαθιά, με μια reggae μπάντα, tribute στον Μπομπ Μάρλεϋ. Ξεκίνησα κάνοντας δεύτερες και τρίτες φωνές και στη συνέχεια, πέραν του ότι αγάπησα τη reggae, τραγούδησα κι άλλα πράγματα, για τα προς το ζην. Είτε με έναν πιανίστα, είτε με άλλα, μικρά σχήματα. Τότε νομίζω πως άρχισα να  καλλιεργώ το τραγούδι περισσότερο, καθώς στην ουσία δεν έχω κάνει μαθήματα φωνητικής. Παίζω επίσης μπάσο, ντραμς και κιθάρα. Συνοδεύω τη φωνή μου κάτι που νομίζω πως εξ ανάγκης ξεκίνησε, για να μπορώ να παίζω μόνη μου ακουστικά σετ, αν και την κιθάρα την έπιασα πριν τα ντραμς στο Γυμνάσιο, βγάζοντας με το αυτί κομμάτια από Pink Floyd, Led Zeppelin γιατί μεγάλωσα με ροκ. Ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά ντραμς στα δεκαεφτά μου, σε ροκ και μπλουζ μπάντες. Δυο χρόνια αργότερα έπιασα το μπάσο, γράφοντας για το προσωπικό άλμπουμ του πατέρα μου ο οποίος είναι ντράμερ κι έχει και δικά του τραγούδια, όπου παίζει κιθάρα και τραγουδάει. Έτσι ανέλαβα τον ρόλο της μπασίστριας στο στούντιο, αφού ανακάλυψα πως μπορώ να παίξω μπάσο, πάλι χωρίς να κάνω μαθήματα. Δεν είμαι βιρτουάζα, αλλά έχω το ρυθμικό στοιχείο – καθώς τα πάντα είναι ρυθμός.  

Έχεις κάνει πολλές και σημαντικές συνεργασίες.  

Ως μπασίστρια έχω κάνει μόνο δυο live και δισκογραφικά, ότι έχω κάνει με τον πατέρα μου, Άκη Περδίκη. Ως ντράμερ έχω πάρα πολλές live συνεργασίες αλλά τις περισσότερες τις έχω κάνει ως φωνή, κυρίως στον reggae χώρο . Η πρώτη μου συνεργασία ήταν με έναν Ολλανδό μουσικό και παραγωγό, τον Guido van der Wijdeven σε ένα ντέμο,  το ‘Free’.  Στη συνέχεια συνεργάστηκα με τον Blend Mishkin & Roots Evolution. Συνεργάστηκα επίσης με τους Palov, Timewarp inc., Pablo Raster, Ste και Στούντιο 10. Υπάρχει επίσης μια συνεργασία με τον Vlastur που θα κυκλοφορήσει σύντομα ενώ έχω συνεργαστεί και με τους Lasha Teeth ‘n’ Tongue jam. Μια από τις πιο σημαντικές συνεργασίες, που έμεινε χαραγμένη στην ψυχή μου είναι η τιμή που είχα να συναντήσω τους Wailers, και μάλιστα, στην αρχή της καριέρας μου. Συμμετείχα σε ένα τραγούδι με τον Stavros Dadoush and Los Tigainos που άνοιγαν συναυλία για τους Wailers και τραγούδησα μαζί τους δυο κομμάτια. Ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Aston ‘Family Man’ Barrett, τον μπασίστα τους. Όταν έχεις μεγαλώσει με Bob Marley το να γνωρίζεις ξαφνικά έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα του και έπαιζε τα τραγούδια του, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα το γεγονός πως του άρεσε αυτό που άκουσε. Μου το είπε, με ρώτησε αν έχω κάνει δίσκο. Ενδιαφέρθηκε, κι εκεί κατάλαβα πως μάλλον κάνω κάτι που αρέσει.  

Είσαι και dj.  

Ναι, παίζω ως dj και το συνδυάζω με live act, δηλαδή τραγουδάω παράλληλα πάνω από προηχογραφημένα ρίντενς ή ρίντεμς, δηλαδή ρυθμούς instrumental όπου μπορείς να τραγουδήσεις από πάνω.  

Σου φτάνει η μέρα;  

Η αλήθεια είναι ότι τρέχω και δεν φτάνω αλλά σκέφτομαι τη μουσική όλο το εικοσιτετράωρο. Μπορεί να καθαρίζω το σπίτι και να σκέφτομαι πως θα πηγαίνει το επόμενο κομμάτι.  

Facebook: Jammaroots 

Instagram: Jammaroots Official  

Youtube: Jammaroots